Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
körfu á þilfarinu. Þessi meðferð
er fuglinum mjög á móti skapi
og hann verst af öllum kröftum,
honum er illa við að láta enda-
steypa sér þannig og svifta sig
veiðinni, og þegar formaðurinn
sleppti honum réðst hann heift-
arlega á hann, hjó til hans með
gogginum og gargaði af reiði.
Gamla manninum tókst þó á-
vallt að víkja sér undan árás-
inni af fimi er sýnilega spratt
af langri æfingu. Þessi „tæm-
ing“ fuglsins tekur annars ör-
stutta stund, og eru þar við-
höfð snör og fumlaus handtök.
Strax á eftir er fuglinn settur
á vatnið á ný til að veiða meira,
en nýr fugl dreginn að bátnum
og eins farið að við hann.
Eg skoðaði með áhuga þessa
fyrstu fiska, sem veiddust. Þeir
sprikluðu ákaft á körfubotnin-
um. Þetta var silungstegund,
sem í Japan er kölluð aju, með-
alstærðin var 12—15 sm. (svip-
uð stærð og murtan í Þingvalla-
vatni. - Þýð.). Þeir virtust ekki
kramdir eða meiddir eftirveruna
í kokinu á skörfunum, en lítið
líf var með sumum þeirra. Ég
veitti því eftirtekt, að fuglarnir
forðuðust að kingja fiskinum
með sporðinn á undan; þegar
þeir gripu fisk á sporðinum,
köstuðu þeir honum upp í loftið
og gripu hann fimlega í ginið
með hausinn á undan. Er ég
spurði gamla manninn um á-
stæðuna fyrir þessu, yppti hann
öxlum og gat þess til, að ef til
vill teldi fuglinn, að fiskarnir
hefðu minni möguleika til und
ankomu á þann hátt.
Eftir að við höfðum verið að
veiðum á annan klukkutíma,
gaf formaðurinn merki um að
hætta, með því að draga fugl-
ana einn í senn að bátnum og
losa bandið af hálsi þeirra.
Hann losaði samt ekki bandið
af Ichi og sagði mér brátt á-
stæðuna fyrir þessu: „Kannski
þú viljir reyna að fiska með
IcM.“ Mér datt í hug, af þvi
hvernig karlinn sagði þetta, að
hann byggist við góðri skemmt-
un á minn kostnað.
Ég tók í bandið, sem bundið
var um háls fuglsins, og setti
fokreiðan fuglinn á vatnið;
hann vildi bersýnilega ekki
fiska meðan hinir fuglarnir
nytu hvíldar. Af þessari ástæðu
og svo hinu, að skarfarnir taka
því illa, að ókunnugir menn hafi
afskipti af þeim, bjóst ég ekki
við neinu góðu. Þetta brást
heldur ekki!
Undir eins og skarfsskömmin
var komin á flot, byrjaði hann
á „strákapörum“ sínum. Hann
kafaði, buslaði, skvetti og
gargaði af þrjózku og gerði allt
sem hann gat upphugsað annað
en að veiða fisk. Við og við, til
að stríða mér, greip hann smá-
murtu og gleypti hana af
græðgi, en stærri fiskinn, sem
hann vissi að hann átti að
veiða, lét hann alveg í friði!
Ég fylltist gremju, en for-
maðurinn og hásetarnir
skemmtu sér prýðilega. Ég sá