Læknaneminn - 01.04.1994, Qupperneq 175

Síðastliðið ár tóku þrír læknanemar (einn reyndar
nýútskrifaður) B.S. próf. í B.S. nám eru nú innritaðir
8-10 læknanemar og eru sumir þeirra vel á veg
komnir, auk þess er nú von á nokkrum nýjum
umsóknum um B.S. nám. Sámöguleiki að hefja M.S.
nám við Læknadeild opnaðist og var B.S. nefnd falin
framkvæmd þess af hálfu Læknadeildar. Nefndin
setti sér starfsreglur og hafa á þessu tímabili innritast
7 nemendur í M.S. nám og er einn læknanemi í þeim
hópi. í Vísindanefndlæknadeildarvoruunnartillögur
um framkvæmd og kröfur til doktorsnáms við
Læknadeild. Deildarráð leitaðiumsagnarBS-nefndar
og kom hún með nokkrar mikilvægar ábendingar um
breytingar. Hérhefurverið tæpt áhelstu störfum BS-
nefndar s.l. vetur. Við fulltrúar stúdenta viljum
þakka öðrum nefndarmönnum gott samstarf og einnig
hvetja alla stúdenta til að stunda rannsóknir af fullum
krafti. Slíkteykursjálfstæðvinnubrögð.gagnrýni við
lestur fræðanna, þekkingu auk margs fleira.
Sérstaklega beinum við því til 4. árs nema að nýta sér
vel það einstaka tækifæri sem þeim hlotnast næsta
vor, vinna verkefnin vel og samviskusamlega og
megi þeir njóta vel.
Bestu kveðjur,
Inga S. Þráinsdóttir
Þorsteinn Gunnarsson
VORBLÓMIÐ
Hvererég. Hvarerég. Nafnlaus ungur maður ánafnlausum, ogmér áður óþekktum stað. Eggekk. Það
var síðla hausts. Kalt. Stillt. Sólin að koma upp. Geislar hennar lituðu hafflötinn rauðann og vörpuði
sérstökum bleikum blœ á himin ogfjallshlíðar allt í kring. Algjörkyrrð og stórfenglegfegurð.
Eg gekk. Spariskórnir meiddu mig. Enginn á ferli svo árla morguns. Ogþó. Alengdar var gömul og
niðurlútkona. Viðnálguðumst, ogerviðmættumst, lyftihúnhöfðiogleitkuldalegaámig. Hanagrunaði. Nei,
húnvissi. Egvar að koma affundi. Næturfundi. Hún varkona annars manns ogégvar maðurannrrar konu.
Geislar sólarinnar ogfegurðin unnu ekki á hrollinum, sektarkenndinni sem hríslaðist niður eftir líkamanum.
Eggekk. Við hittumstfyrst óvænt nokkrum árum áður. Orðvoruóþörf. Við lásum huga hvors annars um
glugga sálarinnar. Astríður. Tilfinningarnar réðust harkalega á skynsemina, en þeim var ekki gefinn laus
tauminn. Leiðir skildu. Viðforðuðumst hvort annað, litum undan er leiðir skárust. Yfirborðskennd og harka
einkenndu samskiptin. Tilfinningunum var bolað niður í undirmeðvitundina.
Eg gekk. Nú höfðu örlögin leitt okkur saman á þessum fjarlœga stað. Eg leit hana augum. Stórfengleg.
Hjartað tók kipp, tilfinningarnarþustufram íhugann mikilfenglegri ogþroskari en nokkru áður. Hjartað var
gripið heljartökum og undið upp áþaðþannig að verkjaði.
Eg gekk. Við hittumst. Attumst ekki. Tíminn stóð kyrr, hvarf. Tilfinningin var gagnkvæm, ólýsanleg,
smaug í gegn um klakann og snerti kviku persónu okkar. Persónum sem áður einkenndust af jafnvœgi,
yfirvegun, skynsemi og dugnaði, en stundum offorsi, hörku og jafnvel kulda. Tilfinningin var sú sem allir
þekkja. Tilfinningsem svo margir hafa reyntað skilgreina oghenda reiðuráen engum tekist. Við máttum ekki
nefna hana sínu eina rétta nafrti. Við vorum annarra.
Nóttin entist okkur ekki.
Eggekk. Mér leið sem blómi sem slitið hafði verið frá rótum og blöðin tínd af, eitt af öðru, ogfeykt út í
buskann. Rótlaus og sem í lausu lofti, en þó ekki örvinglaður. Eg hafði fœrst nær sannleikanum.
Eg geng. Breyttur maðurfylgi ég minu fyrra lífsmynstri. Nú ríður á að ná jafnvœgi og láta skynsemina
taka sinnfyrri stað. Vinda ofan afhjartanu. Eg er ekki einn í heiminum. Egber ábyrgð áfleirum. Abyrgð
á konum tveim sem ég elska meira, sterkar. Mun sterkar. Tilfinningin munþó ekki hverfa, hún er og hún mun
vara fyrir lífstíð. Hjartað hemur maður ekki, reyniþaðþví ekki, það á sér eigið líf. Eg er sekur um að elska,
virða ogþykja væntum aðila utanfjölskyldunnar. Þá sekt ætla ég ekki aðflýja eða réttlæta á nokkurn hátt. Með
henni mun ég lifa alltþar til dauðinn skilur okkur að.
LÆKNANEMINN 1 1994 47. árg.
Nafnlausi læknaneminn.
161