Skírnir - 01.01.1943, Side 36
34
Gunnar Árnason
Skírnir
það alltaf hálfgert kvalræði að sitja inni við lestur og
skriftir að vorinu.
Hann var á sunnan og rokhvass á frameftirleiðinni.
Skýin hentust um himininn eins og skessur í skollaleik,
og það rauk svo á vatninu, að ég var viss um að það væri
með öllu óróandi út í Staðarey. Það væri hreinasta sjálfs-
morð að gera tilraun til þess, hugsaði ég, án þess að vita
hvers vegna mér kom það í hug. Ef til vill var það þó af
því, að það hafði orðið í undandrætti hjá mér að hirða um
andavarpið eins vel og skyldi, Ég verð víst alltaf sami
búskussinn, andvarpaði ég með sjálfum mér. Fyrir hverju
var líka að berjast í því efni?
Enn einu sinni beit ég ósjálfrátt á jaxlinn þarna á
frameftirleiðinni, og strengdi þess heit, að ég skyldi nú
fara að hrista af mér leiðindin. Hér var ég nú búinn að
vera þrjú síðustu árin og fannst ég óneitanlega hafa hálf-
vegis gengið inn í hamra. Verkahringurinn var svo þröng-
ur og starfssviðið svo fábreytilegt. Að vísu strjálaðist
fólk venjulega til kirkjunnar á sunnudögum, en venjulega
alltaf það sama og aðeins í tvo, þrjá bekki. Þetta fólk kom.
og fór, þegar það hafði meðtekið guðsblessun. Það talaði
fátt eða ekkert um andleg mál og virtist ekki hafa neinn
áhuga á að brotið væri upp á nokkrum nýjum viðfangs-
efnum. 1 rauninni átti ég engan söfnuð, aðeins áheyrend-
ur. Það fann ég líka, þegar ég húsvitjaði. Þá tók fólkið
aðeins við mér sem góðum gesti, ekki leiðtoga né sam-
starfsmanni.
Aukaverkin voru svo fá, að hægt var að telja þau á fingr-
um sér á hverju ári. Flesta morgna vaknaði ég svo að ég
vissi ekkert til hvers ég átti að fara á fætur, eða með
hverju ég ætti að drepa tímann þann daginn. Slíkt er
ekki hollt fyrir starffúsan mann á þrítugsaldri. Nei, ég
varð annað hvort að renna af hólmi eða brjóta upp á ein-
hverju nýju, því að ég gat hvorki né vildi láta búhokrið
gleypa mig, enda alveg laus við það að vetrinum. En hvað
átti þá til bragðs að taka? Mér flaug í hug sagan af séra
Halli vini mínum fyrir vestan, sem mætti Brynjólfi lækni