Skírnir - 01.01.1943, Side 39
Skírnir
Grónar grafir
37
úr Þorgrímsfirði, sem ætlaði að Fagranesi, unglingspiltur
á leið út yfir Sand, og svo kaupakonan mín. Hún hoppaði
seinust út úr bílnum í svartri kápu, en á gulum göngu-
skóm og með smátösku í hendinni. Ég sá það um leið, að
hún var ung og grannvaxin, fremur í lægra lagi, með
dökkt, liðað hár.
Ég heilsaði Helga, sem stóð við geymsludyr bílsins og
kippti út dótinu.
— Velkomnir, Helgi. Mér finnst alltaf eins og vorið
komi loks til fulls með yður. Hvernig er annars færið?
— Það má heita dágott, nema sums staðar á heiðinni.
Ég kom annars með hressinguna handa yður, prestur sæll.
Þarna er kaupakonan. Sú er nú aðeins búin að taka með
mér lagið á leiðinni.
Helgi hnykkti brosandi höfðinu í áttina til stúlkunnar,
sem stóð hálfvandræðaleg fram með bílnum.
Ég gekk til hennar, lyfti hattinum og rétti fram hönd-
ina.
— Sælar! Þér eruð víst Sólveig Helgadóttir. Ég kom til
að fylgja yður út að Hrauni. Dótið yðar verður sótt
seinna.
— Svo þér eruð presturinn! sagði hún og dró höndina
úr hanzkanum.
Ég gaf mér ekki tóm til að spyrja um undrunina í
rómnum. En um leið og hún lagði litla, mjúka höndina,
sem var funheit þrátt fyrir bílsetuna, í greip mér, sá ég
glitra á einbaug á baugfingri.
Trúlofuð! Það var í einu sem léttir og gerði hana þó
enn meira framandi. Kerlingarnar hefðu minna til að tala
um. En það tróðst eins og einhver ósýnilegur svipur á
milli okkar. Ef til vill varð ég óafvitandi fyrir einhverj-
um vonbrigðum.
Helgi snaraði koffortinu hennar inn í skemmuna í Vík,
sem var látin standa, þegar nýja húsið var reist.
Snjólaug kom fram í dyrnar og bauð öllum í bæinn. Ég
sá að hún tók vel eftir kaupakonunni minni, meðan hún
kyssti mömmu sína.