Skírnir - 01.01.1943, Page 42
40
Gunnar Árnason
Skírnir
beggja handa, svo fullur af snjó hálft árið, að strjál kot-
in standa lítið upp úr fönninni, og enn einmanalegri vegna
þess, að tiltölulega sjaldan sést á milli bæja, svo leitótt
er neðst í hlíðunum.
En stúlkan, sem gekk við hlið mér, bar ekki merki af-
skekktar né einangrunar. Hún gat vel komið beint frá
Reykjavík. Hefði getað verið þar á dansleik nóttina áður
og trallað undir laginu. Þarna var ein sönnun þess, að
afskekkt og einangrun er ekki lengur til í þessu fjallalandi
við hið yzta haf. Allt, sem berst til Reykjavíkur frá út-
löndum, er komið inn í hverja baðstofu sama kvöldið, eða
að minnsta kosti heim í hlaðið með næsta pósti.
Hraungatan frá Víkum varð í þetta sinn enn meiri
skemmtistígur en ella. Ég vissi ekki af því fyrr en við
stóðum við bæjardyrnar hérna heima. Svona líður tím-
inn stundum með draumhraða — tíminn, sem líka getur
minnt á bíl, sem hefir bilað á miðjum vegi upp á háheiði.
II.
Næstu sex vikurnar voru, held ég, sólheiðasti tíminn,
sem ég hefi lifað. Jafnvel sumur æsku minnar, sem mér
upp á síðkastið hafa fundizt vera svo undursamlega björt
og heit, voru ekki sælli.
Morgun eftir morgun vaknaði ég í gömlu stofunni und-
ir baðstofunni, og sólin skein í gegnum limið á stöku
bjarkarhríslunni úti fyrir glugganum og inn á bókaskáp-
inn, þann, sem stendur upp við þilið fram við dyrnar.
Og í eldhúsinu fyrir framan gekk Sólveig um og söng.
Jafnvel eftir að sláttur hófst, fór hún ekki út fyrr en
eftir skatt. Hún mjólkaði að morgninum og hjálpaði
Borgu gömlu til þess að ræsta bæinn og búa undir mið-
dagsmatinn.
Ég sá hana fyrir mér í snotrum, rósóttum léreftsslopp,
á liprum strigaskóm, og ég naut þess að heyra hana raula
við vinnu sína. Hún söng varla nokkurn tíma annað en
íslenzk alþýðulög, og hún hafði síður en svo mikil hljóð.