Skírnir - 01.01.1943, Qupperneq 44

42
Gunnar Árnason
Skírnir
Gamli bærinn hafði fengið nýjan svip. Hann var eins og
sunnudagsklætt góðlegt gamalmenni. Gólfin voru svo hvít-
skúruð, að Kalli gamli sá sér ekki annað fært en að fara
af gúmmískónum í göngunum fyrir framan eldhúsdyrnar.
Og Borga varð að sætta sig við að allt stæði þar, sem það
fór bezt. Sólveig byrjaði einmitt byltingu sína í eldhús-
inu. Hún setti hvern hlut á sinn stað, þessa hluti, sem
lágu áður í tómu reiðuleysi. Hún klippti út bréf og setti
það í skáphilluna, og leirtauið og aðra smáhluti þar ofan á.
Stengdi upp pottahringana og skörunginn, valdi öskuföt-
unni stað í horninu við eldavélina, en lyfti mjólkurfötun-
um upp á skilvindubekkinn.
Og hún þreif svo til í baðstofunni, bæði í suðurhúsinu,
þar sem þær Borga sváfu, og miðbaðstofunni með rúminu
hans Kalla, að þar hefði verið bjóðandi inn kónginum.
Loks kom röðin að stofunni minni, sunnudaginn, sem ég
fór á annexíuna. Þegar ég opnaði dyrnar um kvöldið, brá
mér þægilega við. Skrifborðið var hreinsað af gömlu blaða-
rusli, blekbyttan fáguð og pappírsblökkin kyrfilega lögð
á mitt borðið. Gluggatjöldin fóru miklu betur fyrir glugg-
anum, stólarnir stóðu þar, sem minnst bar á þeim, og þó
á þægilegum stöðum, og það hafði auðsjáanlega verið
þurrkað af bókunum.
— Mér þykir þér hafa tekið hér til, sagði ég, þegar
Sólveig kom inn til að láta mig vita að maturinn væri til.
— Það er nú lítið, brosti hún. En mér sýndist engin
vanþörf á því.
Þannig var hún einnig hrein og bein í orði.
Henni slapp varla verk úr hendi, en hún fór sér aldrei
óðslega að neinu. Hitt einkenndi hana mest hvað hún var
frámunalega ósérhlífin. Æfinlega var hún boðin og búin
til að taka öll verk af Borgu gömlu. En Borga var nú ekki
á því að láta taka af sér skítverkin. Hún var fædd og alin
upp við þau og þau eru raunar orðin henni lífið.
Ég tók líka eftir því um Sólveigu, að hún borðaði venju-
lega síðust, leifarnar, eftir að aðrir höfðu fengið fylli
sína, einnig hundurinn og kötturinn.