Skírnir - 01.01.1943, Qupperneq 49

Skírnir
Grónar grafir
47
hún sér ekki óðslega, en var drjúg og velvirk, flekkirnir
fallegir og rifgarðarnir beinir og jafnþykkir.
Við snérum oft saman flekkjunum. Ég tímdi ekki að
taka Karl nema sem minnst frá slættinum, og svo var
hann farinn að stirðna til snúninganna, svo að jafnvel
þegar hann rifjaði var hann einn sér.
Við töluðum um daginn og veginn meðan við rifjuðum.
En nú sé ég þó, að ég leiddi talið helzt að einhverju fögru,
ljóðum og söguhetjum, en líka oft að olnbogabörnum lífs-
ins og hvernig ætti að bæta heiminn. Stundum talaði ég
um sorgina. Ég finn, að ég leitaðist óafvitandi við að gera
mig sem mestan og beztan í augum hennar, einn af hinum
útvöldu. En er fram liðu stundir, þóttist ég taka eftir því,
að hún varð fámálli og hló sjaldnar og ekki eins eðlilega.
Við samantekning tók ég ofan af, stundum með borði,
stundum saxaði ég og bar föngin til Karls, sem sætti. Ég
reyndi að haga því svo til, að hún hefði ekki við að raka
dreifina og ég yrði að hjálpa henni.
Þegar sett var inn, var allt heyið dregið á sleða. Ég fór
á milli, en við Sólveig hjálpuðumst til að hlaða á sleðann.
Karl var í hlöðunni. Það kom þá oft fyrir, að hendur okk-
ar snertust, þegar við tókum föngin úr sætinu eða settum
þau á sleðann, og mér var sem ég stingi hendinni í loga.
En ef við rákum saman höfuðið, var það næstum eins og
eitthvað forboðið, eitthvað í meinum. Og þó vorum við
eins saklaus hvort af öðru og manneskjur, sem hittast af
tilviljun og skilja að kvöldi áður en komið er í áfanga.
Loks herti ég þó svo upp hugann, að ég vogaði að bjóða
Sólveigu að koma með mér í umvitjun eitt kvöldið. Netin
lágu fram undir Staðarey, út af Nautavík, sem er um
hálfrar stundar gang frá bænum. Þar var pramminn.
Kvöldið var eins kyrrt og barn í svefni, hrannað loft. Ilm-
ur kjarrsins barst að vitum manns, en flestar flugurnar
voru gengnar til náða í grasið.
Ég stóð á hlaðinu í þann veginn að fara, þegar Sólveig
kom að óvörum út. Rödd mín var ef til vill annarlegri en
ég vildi: