Skírnir - 01.01.1943, Page 56
54
Gunnar Árnason
Skírnir
reytti mosa í bing og stráði úr honum jafnharðan. Ég vissi
ekkert, hvað ég átti af mér að gera.
— Hó! var kallað uppi á gjáarbarminum. Þar stóð Sól-
veig sjálf, rjóð af göngu. — Þið eruð þá hérna. Þið voruð
búin að vera svo lengi, að Borga gamla vissi ekkert, hvað
af ykkur gæti verið orðið. Og hún var hrædd um að þér
væri orðið kalt, Þuríður. Þess vegna rak hún mig af stað
með þennan klút.
— Sú er hugsunarsöm, gamla konan, sagði systir mín
og reis á fætur. Og mér fannst Þuríður hugsa eins og ég,
að Sólveig væri hálfhrædd við að láta okkur vera lengi
ein. Héldi, að Þuríði væri ekki treystandi til að þegja yfir
leyndarmáli hennar. — Nú erum við að koma, hélt Þuríð-
ur áfram. Það var gaman að þú komst til að verða sam-
ferða heim, Sólveig. Réttu mér höndina, meðan ég klifra
upp úr gjánni. Þetta eru annars meiri skonsurnar hér alls
staðar. Maður má vara sig að vera ekki á ferð utan við
veginn í myrkri. Það gæti orðið manns bani.
Sólveig hló:
— Ég geng hér aldrei á nóttunni. Enda lítið myrkur
enn.
— Mér datt nú í hug, að þið Rögnvaldur rönduðuð
hingað stundum á kvöldin. Þið eruð bæði svo ung. Og þú
segir, að þér líki vistin vel?
— Ágætlega!
— Er ekki Rögnvaldur bróðir minn líka bæði fallegur
og skemmtilegur, eins og ég sagði þér?
Ég hefði getað barið systur mína. Ég held í fyrsta sinn
síðan ég var barn.
En Sólveig hafði dregizt örlítið aftur úr um leið og
þessi hugsun greip mig.
— Ó, ég missti klútinn! kallaði hún og laut niður.
— Nú hrindi ég þér í gjótu, ef þú segir meira, hvíslaði
ég að Þuríði.
Hún leit til mín og brosti — svo einkennilega ástúðlega.
Eftir það fór hún út í aðra sálma.
Daginn eftir fóru þau hjónin heimleiðis.