Skírnir - 01.01.1943, Page 61
Skírnir
Grónar grafir
59
þegar við ýttum frá og Sokki togaðist tregur á eftir
bátnum.
— Það er óþarfi. Sokka hefir boðizt margt brattara og
hann er þessu öllu kunnugur. Bara að missa ekki taum-
inn. Því að ég lét það eftir henni að halda í tauminn fyrst
á grynningunum. Svo tók ég við áður en dýpkaði. Allt í
einu kom að álnum og Sokki greip sundið.
— Blessuð skepnan. En hvað hann syndir fallega!
— Já, við myndum ekki synda svona knálega, svaraði
ég, því að ég vissi frá okkar fyrri samtölum, að hún gat
aðeins fleytt sér.
— Nei. En getur honum ekki fatast sundið?
— Ekki nema eitthvað alveg sérstakt komi fyrir, t. d.
ef hann einhverra hluta vegna flæktist í taumnum. En
auðvitað verðum við að gæta þess, að hann rekist ekki á*
bátinn og hvolfi honum.
— Já.
Austanandvarinn tafði ekki vitund ferð okkar, og áður
en varði tók Sokki niður á ný og við lentum við Staðarey.
Svo létum við hendur standa fram úr ermum. Okkur
virtist flekkirnir svo þurrir, að ekki tæki því að rifja þá,
en fórum strax að binda úr flötu. Þau Sólveig og Karl
bundu, en ég fór á milli og leysti úr jöfnum höndum í
gamalt heystæði þar á eynni.
Það var í okkur hið mesta kapp. Við gerðum ráð fyrir
að hirða mest allt lausa heyið þennan dag.
Þá kom babb í þátinn fyrir mér. Nokkru eftir hádegi
var breiddur hvítur dúkur á baðstofuhúsið heima. Það
merkti, að ég ætti að koma heim. Mér var helzt í skapi að
anza því engu. En nokkru síðar sá ég mann ríða heiman
göturnar og stefna að Nautavíkurnausti. Þetta hlaut að
vera eitthvað aðkallandi.
Heldur óhýr bað ég Karl að róa með mér í land, svo að
hann gæti tekið bátinn með sér aftur, ef ég gæti ekki
komið aftur um hæl, sem ég vonaðist þó hálfvegis eftir.
— Þetta var leiðinlegt, sagði Sólveig og ég sá að svipur
hennar myrkvaðist.