Skírnir - 01.01.1943, Page 64
62
Gunnar Árnason
Skírnir
unum, sem voru rétt komnir af engjunum. Þeir eru báðir
syndir eins og selir og vanir að kafa í vatnið.
Eftir röskan klukkutíma voru þeir komnir með Sól-
veigu heim að Hrauni, alllöngu áður en ég kom. Lífsmark
fannst ekki með henni.
VII.
Ég varð að síma austur til séra Þórðar í Hvammi og
biðja hann að tilkynna aðstandendum Sólveigar lát henn-
ar. Hvað þóknaðist þeim svo með jarðarförina?
Ég varð að biðja Steindór á Blátjörn að smíða utan
um hana hvíta, fallega kistu. Og þegar skeyti kom að
austan, að líkið yrði sótt ákveðinn dag, þá varð ég að búa
mig undir kveðjuathöfn í kirkjunni á Hrauni. Það voru
þær Borga gamla og Snjólaug í Vík, sem komu upp með
það.
— Ekki að tala um að bera hana út úr kirkjunni eins
og-------, sagði Borga gamla og hálsaði setninguna.
— Þetta var kaupakonan yðar, sem yður hlýtur að vera
ljúft að kveðja, sagði Snjólaug gamla við kistulagning-
una.
En hvað mennirnir sjá lítið hver inn í annan. Því betur
og því ver.
Þær kerlingarnar fóru að baka. Ég fór að hugsa til
ræðunnar í kirkjunni. Ræðuna yfir Sólveigu sjálfri var
ég búinn að halda. En hvað átti ég að segja við fólkið.
Smám saman gat ég skrifað eitthvað um lífið og dauðann,
líkt og sagt er við allar jarðarfarir.
Tíu dögum eftir slysið komu þeir svo á bíl að austan til
að sækja hana: Gísli í Teigi, kærastinn, Sigurður bróðir
hennar og Ólafur bílstjóri, sem sagður var frændi hennar.
Gísli í Teigi var þrjár álnir á hæð og eftir því mikill
að burðum. Hann var þegjandalegur að eðlisfari, ófram-
færinn og heimalningslegur. En hann var til með að tala
um veðurfarið, um kindur og hesta. Hann elti hina út í
kirkjuna og signdi eins og þeir yfir kistuna. En það sá
enginn sorg á honum. Hann átti ekkert bágt með að lifa.