Skírnir - 01.01.1943, Page 83
O. P. Sturzen-Becker')
Þrír sælkerar
Það er ekki svo ýkjalangt síðan, að blaðamannastéttin
í Stokkhólmi hafði það sér til ágætis áratugum saman að
eiga í sínum hóp þrjá frægustu sælkerana.
Sú var tíðin, að það var naumast talið sæma menntuð-
um, gáfuðum manni að fást við jafn efniskenndan hlut og
búið borð. Þá var enginn talinn mikill hugsunarskörung-
ur, vísindamaður eða rithöfundur, nema hann gæti hafið
sig yfir auvirðilegar þarfir magans og kysi heldur að
svelta eins og ofurmenni en að eta sig borgaralega sadd-
an. Enginn þótti verulegt skáld, nema hann væri fölur
sem bókfell og mjósleginn eins og tómur poki. Á þessu
sem mörgu öðru hefir í seinni tíð orðið merkileg breyting
til batnaðar, margir hleypdiómar horfið og ný réttindi
verið boðuð. Nú getur ljóðskáld mætavel gætt sér á Ijúf-
fengum bauta, söguskáld lagt ást sína á ostrur og humar,
heimspekingur sökkt sér niður í Strassborgar-brauðkollu;
og andans menn geta blygðunarlaust sýnt sig á almanna-
færi feitir og pattaralegir, með undirhöku eins og banka-
burgeis.
1) Oskar Patrik Sturzen-Becker (1811—1869) var sænskt skáld
og blaðamaður, frægur fyrir fyndnar mannlýsingar. Um aðalper-
sónur greinarinnar skal tekið fram, að Askelöf (1787—1848) var
ritstjóri blaðsins „Svenska Minerva“, sem átti í deilum við „Afton-
bladet“, er var í andstöðu við hirðgæðingaflokkinn. Crusenstolpe
(1795—1865) var stjórnmála- og blaðamaður, fylgdi fyrst konungs-
mönnum, en varð síðar rammur andstæðingur þeirra. Johanson
(1792—1860) var ritstjóri blaðsins „Argus“, er hafði mikil áhrif á
almenningsálitið. — Matarnöfnin, sem koma fyrir í greininni, má
flest finna í „Orð úr viðskiptamáli“ eftir Orðanefnd Verkfræðinga-
félagsins.
6