Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 84
82
0. P. Sturzen-Becker
Skírnir
Meira að segja! Sú list að eta vel og drekka með viti
hefir fyrir sigursæla viðleitni nokkurra andríkra höfunda
á síðustu tímum nálega verið hafin í tölu fagurra lista.
Þjóðverjinn Rumohr — svo að eg nefni aðeins eitt dæmi —
hefir í því efni áunnið sér ódauðlegan heiður; hann hefir
gert matgerðarlistina að einni grein fagurfræðinnar og
þar með í sannleika að glöðum vísindum, sem eru í senn
heimspeki hins sanna „smekks“ og ilmandi skáldskapur
æðri lífsnautnar.
Það er því ekki að ófyrirsynju, að ég tel það blaða-
mannastéttinni í Stokkhólmi til ágætis, svo að ég ekki segi
til sannrar sæmdar, að hafa úr sínu skauti skilað heimin-
um þremur ágætustu sælkerum síns tíma. Sú sæmd er að
meiri fyrir þá sök, að neðanmálsgreinarnar, sem eru yngri
fóstursystur forustugreinanna, eiga enn sem komið er
heldur magra fulltrúa vor á meðal, og stórmenni vísinda
og rannsókna í landi voru virðast halda fast við vatns-
lækningar og yfirleitt við léttan kost. Ég nefni ekki nokkr-
ar Ijómandi undantekningar.
Þessi þrjú frægu sælkeranöfn meðal blaðamanna höf-
uðstaðarins voru Askelöf, Crusenstolpe, Argus-Johanson.
Sú merkilega þrenning er nú rofin, síðan Askelöf og Jo-
hanson hurfu af lífi. En ég hugsa hrifinn til þessarar
þrenningar svo sem hún var á blómaskeiði sínu hér í heimi
fyrir svo sem tveimur áratugum.
Minervu-Askelöf var þá enn í fullu fjöri, andlega og
líkamlega. Deilur hans við stórblöðin til varnar gömlu
hirðgæðingastjórninni voru okkur auðvitað ekki að skapi,
það er að segja þeim flokknum, sem ég taldist til. En við
játuðum allir fúslega, að greinar hans voru fjörlega rit-
aðar, vörn hans óneitanlega gáfuleg og slungin, hnyttni
hans oft smellin, svo að maður varð að brosa að henni,
jafnvel þegar nærri sjálfum manni var höggvið. 1 stuttu
máli, enginn neitaði því, að þessi maður væri ágætlega
ritfær; hitt þótti leitt, að hann beitti því ekki betra máli
til stuðnings.
Þar sem þessu var svona farið, var það eðlilegt, að