Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 100
98
C. A. C. Brun
Skírnir
hefir dirfzt aS hafa þær skipanir, sem Vér fengum hon-
um, að engu, í stað þess að framkvæma þær, en aftur á
móti lýst norska ríkið frjálst og sig ríkisstjóra þess, og
neitað að afhenda það, sem Hans Hátign Svíakonungur
samkvæmt friðarsamningnum átti rétt á að krefjast.
Þar eð Vér viðurkennum ekki, og viljum ekki viður-
kenna, aðra stjórn þar í landi en stjórn Hans Hátignar
Svíakonungs, þá getum Vér ekki annað en lýst allrahæstri
vanþóknun Vorri á því, sem hefir farið fram þar, þvert
ofan í ofangreindan samning og tvímælalausar skipanir
Vorar.
Þegar búið er að rækja þær skyldur vendilega, sem
lagðar hafa verið yðar ástsemd á herðar, væntum Vér
þess, að þér tafarlaust yfirgefið Noreg, svo fremi að yðar
ástsemd leggur nokkuð upp úr hylli Vorri og náð“.
Þetta varð ekki frekar til þess að breyta ráðslagi Krist-
jáns Friðriks en annað. Hann tók þvert á móti á Eiðsvelli
beinlínis kjöri þjóðfundarins, sem setja átti stjórnar-
skrána, til Noregskonungs. Við það urðu kröfur Svía enn
harðari, bæði að efni og orðfæri, og stórveldin í hópi
Bandamanna, sérstaklega Rússland, sem Svíþjóð um þetta
leyti alltaf hafði að bakjarli, studdu kröfurnar. Það var
ekki aðeins hótað því, að Danmörk yrði svipt þeim fáu
ívilnunum, sem hún hafði hlotið í Kielarfriðnum, heldur
ýmsum alvarlegri aðgerðum, svo sem að dönsku eyjunum
í Vestur-Indíum, sem Bretar höfðu hernumið, yrði ekki
skilað aftur, og að Rússar myndu hernema Holtsetaland
og jafnvel Slésvík og Jótland, og var ekkert af þessu ýkja
þægileg tilhugsun. 1 orðsendingu frá 11. maí segir Tawast
barún: „Það er mál til komið, að Hans danska Hátign fari
nú að gleyma frændanum til þess að hegna þegninum“.
Rússakeisari skrifaði sjálfur Friðriki VI. hótunarbréf og
lagði fyrir sendiherra sinn að rannsaka, hvern hlut kon-
ungur ætti á „hinu glæpsamlega framferði“ Kristjáns
Friðriks prins. Og enda þótt, þegar öllu væri á botninn
hvolft, ekki væri hægt að gera dönsku stjórnina ábyrga
fyrir því, sem óhlýðinn embættismaður aðhafðist þvert