Skírnir - 01.01.1943, Page 186
184
Guðm. Finnbogason
Skírnir
Kátr var ek oft þá er úti
örðigt veðr á fjörðum
vísa segl í vási
vindblásit skóf Strinda;
hestr óð kafs at kostum
(kilir ristu men Lista),
út þar er eisa létum
undan skeiðr at sundi,
kvað Sighvatr. En lítið er um það, að þeir lofi fegurð
sjávarins, þó að þeir vissu eins vel og höfundur Konungs-
skuggsjár, að „hann sýnisk stundum í svá mikilli blíðu,
at manninn girnir til við hann at leika misserum heilum;
en því næst sýnir hann svá mikla reiði ok illsku, at hann
þrætir til fjár ok til lífs þeirra, er við hann skipta“.
„Ljótu dreif á lyfting útan löðri“, kveður Arnórr. En
Þórleikr fagri kveður hins vegar um bjart löður í vísu-
helmingi, sem bæði er glæsilegur og litauðugur:
Sær þýtr, en berr bára
bjart lauðr of við rauðan,
gránn, þar er golli búnum
gínn hlunn-vísundr munni.
(Gránn (grár) sær þýtr, en bára berr bjart lauðr (löð-
ur) of rauðan við, þar er hlunn-vísundr (skipið) gínn
golli (gulli) búnum munni). Og Valgarðr á Velli kvað:
Löðr var lagt í beðja,
lék sollit haf golli,
en herskipum hrannir
höfuð ógurlig þógu.
Þetta verður að nægja til að sýna, að fornskáldin mundu
hafa getað gert góð sjómálverk, ef þau hefðu kunnað að
mála. En þeir höfðu líka eyra fyrir raddir hafsins og
Þjóðólfr úr Hvini, á 9. öld, lætur þess getið, að „austmarr
jöfri sænskum Gymisljóð at gamni kveðr“. — Þetta per-
sónulega samlíf við náttúruna, þar sem hún virðist tala
til manna, samgleðjast þeim eða samhryggjast, kemur
fagurlega fram á nokkrum stöðum í fornkvæðunum.