Skírnir - 01.01.1859, Qupperneq 48

50
FlíÉTTIIi.
Noregr#
Ólafsson Vinje”. malaflutníngsmabr, hinn sami er kom framá stórþínginu
meb þá uppástúngu, aÖ norræna væri kennd vib háskólann. Ymsirlands-
menn hans rétta honum hönd sína, nefnum vér einkum til þess ívar
Asen, er mun einna fjölfróbastr; en þab finnnm vér þó til, aí) blahib
er prentaö meb gotnesku letri og nafnorö öll meö stórum stöfum. J>á hetír
og veriÖ prentaÖ ritkorn uokkurt, er heitir (1Ny hungrvekja”; þaö er
komiö á prent í • Björgvin ; höfundrinn ætla menn heiti Prahl, háskóla-
genginn maÖr, er og auÖsætt á ritinu, aÖ höfundrinn er lærör maÖr.
þetta rit er sérlega vel vandaÖ aö útgerb allri. Nú skulu vér taka sýnis-
horn af ritmáli þessu, og tökum þá fyrst tvær greinar úr Dalbúanum :
UI Eidsvold vare dei gamle Thing for Upplandet: dit kom
Folk ikring Mjösen stævnande og ned gjenom Verma til Eidsvold,
og fraa Raumariket der upp Alle paa Thinget. Der vardt Eidsi-
vialoven gjeven for tusinde Aar sidan ompas, den eine af dei
fire Hovudlovar for Norig. Frostathingsloven ftr Throndheims-
kanten, Gulathingsloven for Bergensleida og seinare Borgarthings-
loven paa Sarpsborg, for Smaalenene vare dei tri andre — —
„í Sunnudal budde einn mann, som hót Thorstein, hann var
gamall og meist blind; daa hann var yngre havde hann verit
víking, og só gamall hau var, var det ekki dælt at umgangast
meÖ honom. Hann aatte einn son, og hann hét Thorstein, lian
var stór av voxt, sterk og goölynd” o. s. frv. („Dölen”, 3. blaÖ.).
Auösætt er, aö eigi er alllítill munr á málinu á fyrri greininni
og svo hinni síÖari, sem er þýöíng sögunnar af þorsteini stangar-
högg; er máliö á síöari greininni miklu fornlegra og því betra, en
á hinni fyrri er máliö réttara eptir mállýzku þeirri, er nú er tíök-
anleg í Noregi, einkum meÖ þilum. „Ný Húngrvekja” er og næsta
frábrugöin bæÖi aö rithætti og máli, er hún öllu fegri en Dalbúinn, fyrir
því aö hún er preutuö meö latínsku letri og nafnorö meö litlum
upphafsstöfum ; frágangr alir er og hinn vandaÖasti. MáliÖ er og
öllu betra, þaÖ stendr öllu nær fornmáli NorÖmanna, og því hafa
sumir kallaÖ þaö íslenzkulegt; þaö er og öllu fullkomnara mál, eink-
um aÖ oröamyndum til, sem grein þessi sýnir: „Detta mál (þ. e.
norrænan) hevir haldist ovliga reint undir eitt mangárugt og hardt
framandveldi; dat liggr kunstriga vandat i eitt stort bokverk; dat
verdr enn ritit av folkins eiginligasti frændr, me kunna segja av