Skírnir - 01.01.1859, Blaðsíða 87

Frakkland.
FIiÉTTIR.
89
Pompeius sagí)i foríium, til ab vekja á fætr óvígan her á svipstundu,
og færa hann á hendr hinum ófyrirlátsömu Englendíngum, þá er
hitt víst, aS Englar sá manninn, er hann sendi þeim, og sá hann
óhræddir ; en þeir sá og, aö kosníng þessi var fram komin af hervaldi
Napóleons, þótt í öferum skilníngi væri, en menn kunna, ab ímynda
sér, því hún væri komin af því, ab Napóleon hef'fei of lítifi vald yfir
her sínum. Lesendum vorum er kunnugt, aS Napóleon hefir fengib
tign sina á Frakklandi meh hervaldi, hann steypti þjófeveldinu me&
sver&seggjum , hann varS keisari mef) vopnum og hann hefir stjórnaf)
Frakklandi sí&an meb hermönnum sínum. Herrinn hefir því hafifi
hann á skildi til rikis, sem sifir var til um forna herkonúnga; en
nú þótt Napóleon sé herkonúngr þjó&ar sinnar, þá er hann samt
eigi konúngr hers sins, því þa& getr enginn veri& nema hinn ágætasti
hershöf&íngi, sem Cesar, Gústaf Adólf, Napóleon fyrsti og þeirra
likar, og þó hafa þeir or&i& a& láta a& or&um hermanna sinna á
stundum. Herrinn á Frakklandi hefir lypt Napóleoni upp i hásæti&
og haldi& honum i því si&an, en hershöf&íngjarnir vita þa& líka
fullvel, a& þeir hafa gjört þa&, og a& keisarinn á þeim ævarandi skuld
a& lúka. Pelissier mun þókzt og hafa fulla ástæ&u til a& sjá þetta
manna bezt, og jafnframt fulla einurö til a& láta þa& í ljósi ogganga
eptir skuldinni; Napóleon hefir fundiö þa& og séfc í hendi sér, a&
þa& væri sjálfsagt a& gjalda slikum manni vel, og gefa honum því
eitthvert tignarembætti, og hitt væri ákjósanlegt, a& koma honum
frá sér, svo a& hann óná&a&i hann eigi me& kröfum sínum. þetta
mun hafa valdi& þvi, er Napóleon kaus Pelissier til erindreka síns
á Englandi. Mörg dæmi eru til þess, a& hermenn Napóleons eru
uppivö&slumenn miklir og láta ójafna& sinn koma ni&r á löndum
sínum, þá er þeir geta eigi komi& honum fram vi& a&ra. Vér
skulum geta eins dæmis, sem þó enganveginn er eindæmi, sem
mi&r fer. Bla&ama&r nokkurr í Frakklandi, Pene a& nafni, haf&i
rita& fremr kýmilega grein í bla&i sínu um ókurteisi i dagfari undir-
hersforíngja, og fremr dregi& a& si&um þeirra í samkvæmum. ' þessu
ur&u hermenn svo rei&ir, a& einu þeirra baub honum a& berjast
vi& sig; þótt bla&ama&r væri engi bardagama&r, fór hann og felldi
hermanninn í einvígi, en jafnskjótt gekk fram annarr, sem a& sögn
manna var skilmíngameistari í herskólanum, og misbau& honum svo