Skírnir - 01.01.1864, Blaðsíða 60

60
FHJETTIIi.
Þýzkftland*
er rje&ust til erinda um allt þýzkaland og fluttu mál hans bæ?)i
fyrir höffeingjum og fyrir alþýílu á fundum. Um þetta leyti (í des.)
var ærna hávaþasamt á þýzkalandí út af máli hertogadæmanna,
en atfaraliíjih komih inn í Holtsetaland, og þótti prinzinum nú ráb
ab freista áræbis og efna heit sitt um komuna. Hjer lá fyrir honum
greife gata, og þegar hann var kominn til Holtsetalands ljetu hvorki
erindrekar sambandsins eírnr foringjar atfarali&sins neitt fyrir standa,
ab fólkib tækj hann til höf&ingja og særi honum hlý&ni og hollustu.
Bæ&i stórveldin sáu nú, a& svo búi& myndi eigi hlý&a; þau höf&u
samþykkt og sett innsigli undir Lundúnaskrána um arftekju Kristjáns
konungs níunda í Danmörk og hertogadæmunum, en nú voru atfar-
irnar haf&ar til þess a& rjúfa þessa skipan. f>ó þótti þeim hitt
ískyggilegast, a& þjó&ernismenn og hin minni ríki lög&ust á eitt um
máli& og gengu svo djarft a&, sem allt ljeki nd á þeirra rá&i.
Hinir sög&u, að hjer væri a& frjálsu a& ganga, því sambandið e&ur
sambandsþingi& hef&i aldri gengi& til samþykkis um Lundúnasamn-
inginn, enda hef&i þar eigi verið eptir leita&. Prússar og Austur-
ríkismenn kvá&u þa& fyrst liggja til atgjör&a, a& brjóta þrá Dana og
afreka hertogadæmunum þann rjett, er þeim lengi hef&i veri& synjafe,
og fyrst og fremst yr&i a& fá samríkislögin aptur tekin;, en afe því
snerti erf&a máli& e&ur Lundúnaskrána, þá yr&i fleiri afe hlutast þar
til, ef breyta skyldi. Hinir stó&u fast á því, a& málife liti a& eins
til sambandslaga og úrslita á sambandsþinginu, enda skorti nú eigi
áskoranir og flutninga bæ&i af sendibo&um enna minni ríkja og
nefndum frá sjálfum hertogadæmunum, er beiddust a& þa& yr&i
sem skjótast úr rá&ife, a& játa Fri&riki uhertoga” höf&ingjarjett í
hertogadæmunum. Öllu var vísafe til nefndarinnar í Holtsetamálinu,
og var sendibo&a Bæjarakonungs, von der Pfordten, falife á hendur
a& semja álitsskrá hennar um erf&amáli&. Stórveldin þóttust vita,
hvafe hjer myndi af tekife, og tóku nú til sinna rá&a. þ>au báru
þegar upp á þinginu, a& þeim yr&i fali& á hendur a& fara me& her
inn í Danmörk til þess a& taka Sljesvík a& ve&i og halda henni
unz Danir ljeti skipazt til betra rá&s. Nú sáu hinir hvafe a& fór,
sem sje, a& stórveldin vildu hafa bæ&i tögl og hagldir í málinu,
og hug&u því a&rar lyktir en þær, er alþý&a á þýzkalandi mundi
helzt kjósa. þeir veittust a& til a& fella þessa uppástungu. Atkvæ&in