Skírnir - 01.01.1872, Qupperneq 42

42
FBAKKLAND.
vald og þjóSvaldsvini á Frakklandi". Hann sýnir fram á, hvernig
flestir þjóSvaldssinna (forgöngumannanna) sjeu samkynja lýönum í
París og stórborgunum, og hvernig þeim sje gjarnt til aS þyrma
eigi lögunum en beita ofbeidi, þegar þeir hyggja aS gagna frels-
inu. Hann talar um þá, er tóku völdin eptir ófarirnar hjá Sedan,
og kveður mælskuna hafa veriS helzta kost þeirra og atgerfi, en
þá hafi skort bæSi kjark og vitsmuni. I staS þess aS fylgja
rábum Thiers og fallast á uppástungu hans (sbr. Skírni í fyrra
bls. 66), hafi þeir látiS berazt fyrir straumi, fariS eptir ópum
lýSsins og veizt á móti þingi og lögum. J>eir hafi látiS hinn
sama skríl bera sig upp aS ráShúsinu (Hotel de Ville), sem hrakti
þá þaSan aptur fáum mánuSum siSar. J>ar sem hann talar um
ParísarlýSinn, segir hann, aS liann því miSur hafi misst sjónar á
reglu og góSum þegnháttum , hann sje bæSi byltingafús og bylt-
ingum vanur, og gangi í þær, sem til leika og skemmtunar.
VerSi byltingarflokkurinn ofan á, þá sje atburSurinn kallaSur
stjórnarbylting, en uppreisn, þegar ekki tekst. París sje ekki
lengur sú borg, þar sem fólkiS hafi samkynja tilfinningar, heldur
heill óskapnaSarheimur, þar sem allar þjóSir mætast og allar
tungur, og allskonar flokkar eiga stefnustaS: Feníar frá Englandi,
gjöreySendur (nihilistar) frá Rússlandi og Mazziningar frá Ítalíu,
og svo frv. Hann minnist þess, er Jules Favre hafi orSiS styggur
viS, þegar Bismarck talaSi um skrílinn i París, og svaraS: „í
París er ekki skríll, heldur borgarar!" þessu víki þó eigi svo
viS, og þess tjái eigi aS dyljast. Jules Favre hafi síSar sjeS,
hvernig skríllinn böSlaSist „á rústum ættjarSar sinnar, og svívirti
hana, svo illa sem hún þá var leikin og hrjáS undir". Skríllinn
sje hjer, sem víSar, segir hann, enginn flokkur sjer í þegnlegu
fjelagi, en þaS sje sægur manna úr öllum stjettum, er dragist
hver aS öSrum af drottnunargirni, er þeir hafa eigi náS aS full-
nægja, af öfund, eljuleysi, munaSarfýsi og ágirnd. „þaS eru and-
legir annmarkar, eigi örbyrgSin, er skapar skrílinn. Hann hefir
þær einkunnir, sem enginn getur villzt á, þegar hann heyrir fár-
yrSi þessara manna, því þau lýsa jafnan tvennu: aS þeir hata
samþegna sína og aS þá vantar ást á ættlandi sínu. þegar eg
set mjer „þjóSveldiS “ fyrir sjónir — svo göfugt sem þaS þó er