Skírnir - 01.01.1872, Síða 73

ÍTAIií A.
73
fæst, leggur páfinn sárt viS, aS hann muni alldri taka sáttum vi8
konung e8a ríki hans — aS ætlast til þess, sje hiS sama og ab
„ætlast til sátta meS Kristi og Belíal, ljósi og myrkri, sannleika
og lygi“. þegar Brasilíukeisari — sem á ferb sinni til Evrópu
dvaldi nokkra stund á Rómi — vildi leita meSalgöngu og koma
Viktori konungi á fund páfa, á Píus a& hafa sagt: „þjer eruS
sagSur fróSur maSur, en hatíS þjer þá nokkurstaSar fundiS þaS
í ritum, eSa sjeS, aS vatn og eldur 'þýSist hvört annaS?“. Píus
páfi jjykist nú lifa sem í höptum í Rómaborg — og svo er jafnan
komizt aS orSi meSal klerka, biskupa og fleiri, er segja, aS ka-
þólsk kirkja falli og standi meS veraldarvaldi páfans — en á ræS-
um hans og ávörpum til kardíuálanna, eSa á brjefum lians, hafa
menn þó hlotiS aS finna annaS mark en mark ófrelsisins. A tung-
unni haía höptin ekki legiS. í vetur komu konur frá Travestere á
fund hans og báSu um blessan hans. Hann minntist þá á, aS
I «48 hefSu menn komiS til sin frá þessum bæ, og konurnar
lietSu fylgt þeim og fært sjer blómvönd. „þá var jeg í Kvirínal-
höllinui. Konurnar stóSu niSri á torginu, en eg gekk þá út á
svalirnar og. blessaSi þær. j>aS eru þær enar sömu svalir, er
nú saurgast af öSrum konum.“ Svo ósvífnislega sem talaS var,
vissu þó allir, aS hann átti viS prinsessuna (Margherita), konu
Amadeo konungsefnis, en þau eiga bústaS sinn í höllinni. I
brjefi, er páfinn ritaSi til yfirkardínálans, Patrizzi, (og sem sent
var til umburSar og birtingar um allt land) mátti sjá, hvernig
hann lítur á þær breytingar, er orSiS hafa á Rómi. j>ar segir, aS
allskonar guSleysingjar og trúvillingar hafi lagzt á eitt meS ræn-
ingjunum aS leggja í eySi höfuSborg kaþólskunnar, og eySa henni
síSan sjálfri. Hjer sje heill her saman dreginii í því skyni, „aS brjóta
niSur líkneski heilagrar Maríu meyjar og allra helgra manna, sví-
virSa og reka á burt þjóna kirkjunnar, saurga og vanhelga kirkj-
urnar og helga dóma, fjölga pútnahúsum, deyfa eyru fólksins meS
óguSlegu ópi, og hella eitri vantrúarinnar í hjörtu þess og ung-
linganna, meS því, aS fá þeim þau blöS aS lesa, sem eru ósæmi-
leg, hræsnisfull, lygin og trúníSandi11. Ef stjórn landsins færi
eigi sem bráSast aS hafa taum á þessum „djöflaflokki“, þá
mundi henni skammt til illra afdrifa. Prestarnir skyldu harSlega