Skírnir - 01.01.1872, Qupperneq 99

Þtzkaland.
99
breyzt til hins betra í fari þjóSarinnar. þeir segja, a<5 hún hafi
orSið frelsinu meir afhuga vi0 stríSig, henni sje nú enn gjarnara
til en áSur a0 meta hermennt og herverk meir en borgaralegan
dug og sóma, og hugur hennar sje nú fastar sveigSur til lotningar
vib eSalmenn og höföingja. Allir vita, aS þýzkaland er mjög
auSugt af „furstum" og fríherrum“, greifum og barónum, og aS þessir
menn sitja fyrir flestum sæmdum bæ<5i í hernum og í landstjórn-
inni. A ríkisþingi þjóSverja sitja 145 eðalmenn (af 376 fulltrú-
um), og meSal þeirra 11 „furstar“ og prinsar, en í hernum skipa
þeir flestallar foringjastöSvar. Mönnum hefir opt fundizt mikiS
um jungherradramb og herdramb á þýzkalandi, en nú þykir hvort-
tveggja hafa vaxiS um helming viS frægSina af stríSinu. þegar
slíkt fer í vöxt, getur vart hjá því fariS, aS yfir öSrum og betri
kostum dofni hjá þeim, er slíku lúta eSa þaS verSa aS þola. Á
því er og orS haft, hvernig Iotning þjóSverja fyrir konungstign-
inni hafi glæSzt og aukizt viS endurreisn hins þýzka keisaradæmis
— og þurfti hjer þó engu á aS bæta. „Vilhjálmi sigursæla“ eru
öll afrek eignuS, þar sem hann kom nálægt í orrustunum, og
hans hátignarvísdómi sú hin mikla forsjá, sem hefir komiS þýzka-
landi í öndvegi NorSurálfunnar. Á slíku smjaSri þreytast eigi
þýzkir embættismenn í kveSjum sínum til keisarans, þegar hann
er á ferSum. Borgarstjórinn í Carlsruhe kallaSi hann „hinn af
GuSi senda“, og í öSrum staS kvaddi einn bæjarstjórinn hann
svo, aS hann talaSi í sömu andránni um „vísdóm® drottins og hinn
„háa vísdóm“ keisarans. Fyrir líkri lotningu verSa og prinsar
og furstar, og hverju smáatviki er mesti gaumur gefinn, er til
þeirra kemur, hátta þeirra og athafna. „Fari keisarinn á veiS-
ar“-, segir einn þýzkur rithöfundur, „þá eru langar sögur gerSar
af þeim ferSum „hins Allrahæsta“; slíkt verSur mjög nágreint í
dagblöSunum, og fólkiS les þaS allt meS ámota athygli og or-
rustufrjettirnar í fyrra frá Frakklandi. Hafi einhver prinsinn lagt
villigölt aS velli, verSur mönnum eins drjúgræSt um þaS nú, og
um hitt þá, aS þeir eSa aSrir höfSu unniS frakkneskar borgir.
þegar jeg hugleiSi þetta ástand-þjóSarinnar, þá detta mjer ósjálf-
rátt í hug þau gremju-orS, sem eitt sinn hrutu einum Bismarcks
r