Skírnir - 01.01.1872, Page 175
f>á var sem oss úr öðrum heimi,
endr að kæta fijóð og menn,
vekjandi líf í víðum geimi,
væri nú sýnd í bygðum enn
liðinna dísa mikil mynd
mjallhvítum ofar fjallatind.
Eins og að væri endrborin,
öldum að benda framt með geð,
gullfögr mær, með gumnum þorin,
Guðrúnar heiti sú er réð,
Gjúkadóttur, um gengna tíð,
göfug sem þótti fyrr og síð.
|>egar hún gekk við Grana ræða
grátandi sinn að dáinn ver —
svo var og hin er fornra fræða
fegurðar ímynd sýndi mér:
því er eg skyldr hennar hátt
hróðr að kveða lýðum þrátt.
Ó, hve það gleðr hug og hjarta
heimsins í mökkurþoku grá
endrum og sinnum eina bjarta
augum að líta stjörnu há,
þar sem að allt er aumt og smátt,
eylífðar skini blika um nátt!
Svo var hin glæsta gullhlaðs þella,
gleði hún vakti hvar sem fór,
aldrei hún gerði auman hrella,
öllum var heldr gæfa stór:
hjartað var gott und göfgum hjúp,
geðið var ríkt og elskan djúp.
Svo var hún ör að aldrei leyndi
innra því sem í huga bjó,
bugaðist lítt þótt raunir reyndi
róstusaman við ólgusjó;