Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Qupperneq 129

137
sem nú er þar sú gyldandi, nenia 5 eba 0 holds-
veikir menn, — þegar gjört er ráb fyrir ab helf-
ingurþeirra sen karlnienn og helfíngnr kvenntnenn—
á afgjaldi heiiriajarbarinnar og spítalshlutunnni,
þarsem á söinu tekjuin niætti, ef þeiin væri skipt
milli hreppanna, forsorga þvínær 15 holdsveika
menn; og þarabauki gætu hrepparnir eba sveit-
arfelögin or'bi'b laus vib þa& útsvar, sem þeiin
eptir lögunum ber ab láta af hendi til spítalanna
í hvört skipti, sem einhvörjum holdsveikum inanni
er komi& inn á spítalann til forsorgunar. Auk
þess, sem nú er talib, er þab þó einkum önnur
hugleibíng, sem sannfærir mig uin, ai» spítalarnir
nú ekki framar láti eins mikib gott af sér leiba,
sem þeir bæbi gætu og ættu, ef þeim væri öiru-
vísi og betur skipab. þegar spítalarnir voru
settir á stofn, var hér í landi ekki búib ab gjöra
neina skipun um lækna ebur læknisineböl (Medi-
cinal-Vœsen), og spitalarnir gátu því ekki upp-
runalega átt neitt skyldt vib þetta atribi, er þeir
öllu freinur voru ab álíla sem nokkurskonar for-
sorgunar stiptanir, einúngis handa þeiin flokki
þurfamanna, sem þjábir voru af ólæknandi sjúk-
leika; spítalarnir eru því allt til þessa dags, eins-
og alkunnugt er, læknum óvibkomandi, bæbi í
verkinu og líka eptir löggjöfinni, því tilsjón sú,
er landlæknirinn eptir hintim eldri reglugjörbum
átti ab hafa meb spilölunum, datt nibur inei