Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Side 175

183
forsorgunarinnar samastab verbi umbreytt, svo a&
fleirmn gagnsamlegum augnami&um geti orbiö
framkvæmt, og at sú aöstob og hjálp, sem spítöl-
unum er ætlab aö láta í té, geti komiö jafnar
nibur á þeim binum holdsveiku mönnum enn nú
vibgeingst.
þab leiöir sumsé af landslagi her, ab þær
sýslur, sem eru í mestum fjarska vií) spítölin,
geta annaöhvört sjaldan eta aldrei, þo' þær hafi
holdsveika ab annast, notib handa þeim gó&s af
forsorgun þeirra í sjalfum spítölunum, er slíkir
sjúklíngar eru miöur enn aörir, og stunduin me&
eingu möti, flutm'ngsfærir; og þetta atri&i veldur
því og, a& enda í þeim sýslum, sem nær liggja,
hljóta hinir holdsveiku sjúkh'ngar, sem eru liress-
astir og því flutníngsfærir, ab veröa teknir fram-
yfir þá, sem veikari eru og eingan flutning þola,
þegar máli skiptir um þaö, ab koma þeim inn á
spítalann til forsorgunar. Aö koma þessuin ójöfn-
uöi af viröist þvi' fremnr sanngjarnlegt og rett-
víst, sein allar sýslur í landinu meíi spítalshlut-
unum hvör um sig leggja hlutabeiganda spítala
sinn meiri ebur minni árlega skerf; en vií> þessum
ójöfnuöi virbist sú eina bót aö liggja, sein frum-
varpiíi stíngur uppá, aö úthluta þeim sveitum, sem
hafa holdsveika menn aö annast, frainfæris-tillagi
þeim til forsorgunar.
Hvab því nákvæmar vi&víkur, ab fjölga lækn-
um í landinu og ab verja til þess efnum og tekj-