Andvari - 01.01.1881, Side 21

Jón Guðmundsson.
17
vissu vita til hvers mundi draga sjúkleik sinn og var
bann vel ánægðr með það; hann fann að Qörið og
kraptarnir voru á förum, og að dagsverk hans var unnið;
stjórnfrelsi það er hann í rúm 20 ár hafði barizt fyrir
í öndverðri fylkingu var fengið, og á mörgu því komin
góð lagfæring er mestra umbót a þ uríti, þegarhann hóf
ritstjórn sína, og að öllu því hafði hann að föngum
stutt. Jón hafði alla æfi verið guðhræddr maðr og því
var hann þess fús að skilja við þenna heim, og það
gjörði hann með trúaröruggri von sannkristins manns;
og það er vel eptirtektavert, að síðustu orðin sem
heyrðust til þessa manns, sem svo opt var lastaðr fyrir
það hvað hann var óhlífinn og harðorðr, það voru orð
bænar og blezunar. Síðasta daginn er hann lifði kom
til hans sem optar ein systurdóttir konu lians; var þá
svo af honum dregið að hann þekkti hana eigi strax;
eo er hann kom því fyrir sig hver hún var, biðr hann
guð að bleza hana og alla hennar ætt; og litlu síðar
bom þar inn barn eitt son systursonar hans og fóstr-
sonar, og við hann mælti hann þau orð síðast er skildust:
^uð blezi þig; fylgdi það honum lengst, sem hann frá,
upphafi hafði haft, að hann var bæði frændrækinn og
bverjum manni barnbetri; frá því þarf eigi að segja
að hann hafði verið sínum börnum hinn bezti faðir, og
kom þeim til beztu menningar. Hann andaðist 31-maí
1875 og hafði hann þá hálft 8. ár hins 7. tugar, en út-
för hans var gerð 10. júní og fylgdi honum fremstr
^eðal margra arinara ágætra manna hans forni vin og
samvinnubróðir að endrreisn íslenzks stjórnfrelsis, Jón
Sigurðsson, oddvitinn og ílokksforinginn, er í honum
lial'ði langa stund átt sitt eitt hið »bezta sverð«.
Þ- B.
Andvaii vn.
2