Andvari - 01.01.1881, Side 27

ábyrgðar-lög
23
ikke liar Hjemmel i Finantsloven eller i en Tillægsbe-
villingslov» (þ. e. «Skattana má eigi fyrri saman heimta,
fjárlögin eru samþykt. Ekkert gjald má greiða af hendi
nema heimild sé til þess í fjárlögum eða fjaraukalög-
um»). En í stjórnarskrá íslands er engin grein, er
svari til fyrra hluts þessarar greinar. (Aftr er § 24 í
stj. skr. Isl. samhijöða síðari málsgreininni). — J>að er
auðvitað miklu harðara aðliald að stjórninni í dönsku
stjórnarskránni, en i vorri, og er merkilegt að alþingi,
sem hefir þó lengi verið svo tamt að lögleiða útleggingar
danskra lagaboða, skyldi ekki reyna að ná ákvæðum
innar dönsku stjórnarskrár inn í vora. Samt mundi
munr þessi, að því er ég bezt fæ séð, naumast hafa
svo mikla þýðing í framkvæmdinni, sem virðast mætti í
fljótu bragði. Að vísu hefir stjórnin heimiid til á Is-
iandi að heimta inn skattana, þá sem lögheimilaðir eru,
hvort sem fjárlög eru samþykt eða ekki; en henni kæmi
það fyrir lítið, ef hún mætti engum eyri af þeim verja
til neinnar greiðslu, sem eigi hafi heimild í fjárlögum,
er gildi fyrir það tímabil; skattgjaldið yrði þá að leggj-
ast í handraðann, þar til fjárlögin væru út komin1.
Aðalkostrinn við greinina í dönsku stjói narskránni er
sá, að hún kemst svo að orði «Forinden Finantsloven
°r vedtagen“ þ. e. «fyrii en fjáilögi n eru samþykt“.
Því að það sýnir, að eigi dugar annað, en að þingiö
hafi «samþykt» lögin; því að um konung er sjaldan á
dönsku sagt, að hann «samþykki» («vedtager») lög (það
gjörir þingið með atkvæðafjölda), heldr að liann «stað-
festi» þau. Orðið «vedtaget» («viðtekin», samþykt)
Þykir þannig benda á, að konungr g'eti aldrei, ekki einu
O Hins vegar rýrir það alla þýðing þessarar ákvörðunar, að
“flestöll in nauðsynlegustu gjöld eru lögákveöin og skulu
standa með lögákveðinni upphæð í fjárlögunum (stj. skr.
ísl. § 25,2).