Tímarit Máls og menningar - 01.11.1955, Blaðsíða 80

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
ógnandi, og kvenfólk sem kann ekki að tala svo að skilið verði hallar sér fram
yfir borð og hlær jafn hryllilega og þeir. Hlátrasköllin smjúga gegnum Áka
eins og hnífar, en samt er hann hamingjusamur yfir að vera hér. Á borðinu
sem allir sitja við standa margar flöskur, og jafnskjótt og glas hefur verið
tæmt skrúfar hönd tappa úr stúti og fyllir það af nýju.
Áki sem er ósýnilegur leggst niður á gólfið og skríður undir borðið án þess
að nokkur verði hans var. Hann hefur ósýnilegan bor í hendi, og laus við allt
hik borar hann upp í gegnum borðplötuna. Bráðlega er hann kominn upp úr
plötunni, en Áki heldur verkinu áfram. Hann borar í gler, og allt í einu þegar
hann er búinn að bora gegnum flöskubotninn tekur jöfn og mjó brennivíns-
buna að streyma niður um gatið á borðinu. Hann þekkir skó föður síns undir
borðinu og þorir ekki að hugsa um hvað gerast mundi, ef hann yrði í einni
svipan sýnilegur á ný. En þá heyrir Áki sér til kitlandi gleði að faðir hans
segir: Allt útdrukkið, og einhver annar tekur undir: Já, svei mér lifandi, og
síðan standa allir á fætur og fara.
Áki fylgir föður sínum niður dyraþrepin, og þegar þeir eru komnir út á
götuna leiðir hann pabba sinn, þótt hann verði þess ekki var, að bifreiðastöð
og hvíslar heimilisfanginu að bílstjóranum og stendur síðan á fótskörinni
alla leið til að sjá um að þeir fari í rétta átt. Þegar aðeins fáein hverfi eru
ófarin heim óskar Áki sér að vera kominn aftur á sinn stað — og fyrr en varir
liggur hann á eldhússófanum og heyrir bílinn nema staðar niðri á götunni, og
það er ekki fyrr en búið er að setja hann í gang aftur að honum verður ljóst
að þetta var ekki réttur bíll, því hann hafði staðnæmzt framan við útidyrnar á
næsta húsi. Hinn er þá enn á leiðinni, hefur ef til vill tafizt í umferðaþröng hjá
næstu þvergötu, kannski orðið að stanza vegna hjólreiðarmanns sem hafði
skollið í götuna, já hvað getur ekki komið fyrir bíla.
Loksins kemur þó bifreið sem virðist vera hin rétta. Nokkrum húsum neðar
í götunni byrjar að draga úr hraðanum, hún rennur hægt fram hjá húsinu við
hliðina og staðnæmist með dálitlu ískri beint frammi undan dyrunum á húsinu
hans Áka. Bíldyr opnast, hurð skellur aftur, einhver blístrar og það glamrar
í peningum. Faðir hans er aldrei vanur að flauta, en hvaða mark er takandi á
því. Hvers vegna skyldi hann ekki allt í einu geta byrjað að blístra? Bíllinn fer
í gang og þýtur fyrir hornið, síðan er algjör þögn á götunni. Áki leggur við
hlustir — hvort enginn umgangur heyrist í stiganum — en útidyrahurðin
fellur ekki í lás að baki neinum. Lági smellurinn í slökkvaranum þegar stiga-
ljósið er kveikt kemur aldrei. Dimma þófahljóðið þegar gengið er upp stiga
heyrist aldrei.
270