Tímarit Máls og menningar - 01.11.1955, Blaðsíða 84

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
og reynir að taka það upp en veltir þá um koll tösku sem stendur við vegginn.
Þá gefst hann einnig upp við það og fer að leita að snaga fyrir frakkann sinn,
en þegar hann er loksins búinn að finna hann rennur frakkinn niður með þil-
inu öngvu að síður og dettur á gólfið með mjúku fallhljóði. Síðan mjakar
hann sér meðfram veggnum hin fáu skref að salerninu, lýkur upp dyrunum og
lætur þær standa opnar, kveikir því næst ljósið, og eins og svo mörgum sinnum
áður liggur Áki beinstífur og hlustar á hvernig hann sullar niður á gólfið. Svo
slekkur faðirinn, rekur sig í hurðina, blótar og gengur inn í herbergið án þess
að draga forhengið til hliðar, og það heyrist hvæsandi skrjáf í henginu eins og
það ætli að bíta hann.
Síðan verður algjör þögn. Faðirinn stendur kyrr og mælir ekki orð frá vör-
um, það brakar lágt í skónum hans og andardrátturinn er þungur og óreglu-
legur, en þetta tvennt gerir þögnina aðeins enn hræðilegri og í þessari kyrrð
lýstur nýrri eldingu niður í Áka. Það er hatrið sem ólgar í honum og hann
kreistir hnífskaftið svo að það særir lófann, finnur samt ekki vitund til. En
þögnin ríkir aðeins andartaksstund. Faðirinn byrjar að hátta sig, fer úr iakk-
anum, vestinu. Hann kastar flíkunum á stól. Hann hallar sér aftur á bak upp
að skápi og lætur skóna detta af fótum sér. Bindið flaksast til. Síðan slangrar
hann fáeinum skrefum lengra inn í herbergið, það er að segja nær rúminu, og
stendur kyrr meðan hann er að draga upp klukkuna. Svo verður allt hljótt á
ný, jafn hræðilega kyrrt og fyrr. Aðeins klukkan nartar í þögnina eins og
rotta, nagandi klukka hins dauðadrukkna manns.
Og þá gerist það sem þögnin hefur verið að bíða eftir. Móðirin kastar sér
örvilnuð til í rúminu og öskrin vella úr munni hennar sem blóð.
— Þú ert djöfull, djöfull, djöfull, dj öfulldj öfulldjöfull, öskrar hún unz rödd-
in deyr út og allt verður kyrrt. Aðeins klukkan nagar og nagar og höndin sem
kreppist um hnífinn er rennvot af svita. Angistin í eldhúsinu er svo yfirþyrm-
andi að hún yrði ekki umborin vopnlaust, en að endingu verður Áki svo þreytt-
ur af að vera svona ógurlega hræddur að hann steypist viðnámslaust inn í
svefninn með höfuðið á undan. Að áliðinni nóttu rumskar hann og heyrir
gegnum opnar dyrnar hvernig brakar í rúminu og mjúkt kumr fyllir loftið, en
veit ekki fyllilega hvað það þýðir, nema hvað þetta eru tvö öryggðarhljóð er
boða að angistin er loksins liðin hjá að þessu sinni. Hann heldur enn um hníf-
inn, en sleppir honum nú og ýtir honurn frá sér, íullur af brennandi girnd til
sjálfs sín, og meðan hann er að sofna leikur hann hinn síðasta af leikum nætur-
innar, þann sem veitir honum endanlega ró.
Endanlega — nei á þessu er engan endi að finna. Þegar klukkan er rétt að
274