Skírnir - 01.01.1962, Page 178
170
Njörður P. Njarðvík
Skírnir
lenzku þjóðina og hún ávörpuð mörgum fögrum orðum.
Kvæðið er sjö erindi alls, hvert þeirra fjórar línur. Bezt þykir
mér fimmta erindið:
Og eins og lindin hrein sér heldur,
þótt hlaupi á akra leirug flóð,
þitt afl og ljós og lífsins dugur
hér lifði á sólarkaldri slóð.
Að lokum vil ég svo birta hér eitt kvæði, sem fyrst var
prentað í Þjóðólfi 19. október 1874 og nefndist það Hugsjón.
Undir því stendur, að það sé ort á þjóðhátíðinni, en þess er
þó hvergi annars staðar getið sem eins af þjóðhátíðarljóðum
séra Matthíasar. Þessa ljóðs hef ég ekki getið í kvæðayfirlit-
inu hér að framan, en þó finnst mér af efni þess, að það lýsi
kannski einna bezt tilfinningum skáldsins gagnvart þjóðhá-
tíðinni sjálfri, þó það setji ekki fram beinar skoðanir þess á
fortíð og framtíð. Og þó finnst mér liggja í því dulinn sym-
bólismi. En kvæðið er persónulegs eðlis og á að því leyti ekki
samleið með tækifæriskvæðum. 1 Ljóðmælunum heitir það
Leiðsla, og svo hefur það verið kallað síðan. Hér birtist kvæð-
ið í heild:
Og andinn mig hreif upp á háfjallatind,
og ég horfði sem örn yfir fold,
og mín sál varð lík ístærri, svalandi lind,
og ég sá ekki duft eða mold.
Mér fannst eins og hefði ég gengið upp gil
fullt með grjótflug og hræfuglaljóð,
fullt með þokur og töfrandi tröllheimaspil,
unz á tindinum hæsta ég stóð.
Mér þótti sem hefði ég þolað allt stríð,
sem að þola má titrandi reyr,
og mér fannst sem ég þekkti’ ekki háska né hríð,
og að hjarta mitt bifðist ei meir.