Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1997, Qupperneq 137

Jónas Gíslason
Biblían flytur okkur boðskapinn um, hvernig maðurinn færði sér þetta
írelsi í nyt; hann valdi eigin vilja og sneri baki við Guði; hann settist
sjálfur í þann sess, sem Guði einum bar.
Þannig myndaðist aðskibiaður milli mannsins og Guðs. Syndin var
komin inn í mannheim. Synd merkir það, sem sundrar, aðskilur; syndin
skilur manninn frá Guði.
Þar með glataði maðurinn getu sinni til þess að eignast samfélag við Guð,
skapara sinn. Þótt kærleikur Guðs væri óbreyttur, hafði maðurinn lokað
sig úti frá kærleikssamfélaginu við Guð.
En Guð sleppti samt ekki hendi sinni af manninum, þótt maðurinn heföi
snúið baki við Guði; hann vildi opna aftur þá leið til guðssamfélags, sem
maðurinn haföi lokað. Guð vildi nema burt hindrunina, uppheija aðskiln-
aðinn. Þess vegna gaf hann í árdaga fyrirheitið um hann, sem koma
mundi til þess að frelsa mannkynið, sameina aftur hið sundraða og koma á
að nýju því samfélagi mannsins við Guð, sem rofnað hafði í syndafallinu.
Biblían flytur okkur meginþætti þeirrar sögu, hvernig Guð fór að. Hann
útvaldi einn mann til þess að verða ættfóður þeirrar þjóðar, sem átti ad
veita frelsaranum viðtöku; Abraham fékk boðin um að taka sig upp frá
þjóð sinni og fara út í óvissuna til fyrirheitna landsins, sem Guð ætlaði að
gefa honum. Þar mundu afkomendur hans mynda fjölmenna þjóð, hina
útvöldu þjóð Guðs.
Allt Gamla testamentinð segir síðan sögu þessarar þjóðar, hvernig Guð
reyndi af fremsta megni að aga hana og búa hana sem bezt undir það
ætlunarverk, sem henni var falið, gjöra hana hæfa til þess að taka við
Kristi. Sú saga sýnir bezt, hve erfitt þetta var; syndin hélt áfram að
skilja manninn frá Guði; enn stefndi hugur mannsins burt frá Guði og
vilja hans og kaus að halda eigin leiðir.
Jesús Kristur fæddist síðan í fylling tímans. Þá kom Guð sjálfur inn í
tilveru okkar í mannlegu holdi. Kristur hföi því lífi, sem maðurinn í ár-
daga var skapaður til þess að lifa. Hann gjörði vilja Guðs, hföi í stöðugu
kærleikssamfélagi við Guð, gekk á vegum hans og opinberaði okkur veru
og vilja Guðs.
Kristur gaf okkur á nýjan leik aögang að kærleikssamfélgi við Guð og
hann kenndi okkur að skilja, að kærleikur er ekki aðeins fólginn í tilfinn-
ingum okkar, heldur miklu fremur í þeim verkum, sem við vinnum; verk
okkar sýna miklu betur en orðin ein, hvort við elskum eða ekki. Það er
aldrei nóg aðeins að játa kærleikann; líf okkar verður að bera honum vitni.
Þess vegna sagði Kristur: „Ekki mun hver sá, er segir við mig: Herra,
herra, ganga inn í himnaríki, heldur sá, er gjörir vilja fóður míns, sem er
í himninum." (Mt. 7:21)
135