Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1997, Qupperneq 141

Jónas Gíslason
fyrir mig. Þótt ég fái ekki staðizt frammi fyrir Guði í synd minni, fæ ég
staðizt þar í réttlæti Krists.
Þessa staðreynd hefur Hallgrímur Pétursson orðað flestum öðrum betur
í Passíusálmum sínum. Eg minni aðeins á eina perlu hans:
Gegnum Jesú helgast hjarta
í himininn upp ég líta má,
Guðs míns ástar birtu bjarta
bæði fæ ég að reyna og sjá,
hryggðarmyrkrið sorgar svarta
sálu minni hverfur þá.
VIII
Þetta er þverstæða krossins; hann dæmir okkur sek til dauða og okkur
er útskúfað frá augliti Guðs vegna syndar okkar. En ef við göngum inn
undir þennan dóm, viðurkennum synd okkar og beygjum okkur fyrir
Guði, eignumst við hlut í réttlæti Krists. Við þurfum aðeins að þiggja rétt-
læti hans, játa þörf okkar á því. Að trúa á Krist er að veita gjöfum hans
viðtöku; að trúa á Krist er að koma til hans í eigin allsleysi og játa van-
mátt sinn fyrir honum. Þá gefur hann styrkinn, sem nægir, réttlætið, sem
fær staðizt.
Jóhannes postuli orðar þetta svo: „Ef vér játum syndir vorar, þá er
hann trúr og réttlátur, svo að hann fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar
oss af öllu ranglæti.“ (Jóh.l:9)
Þessi er boðskapur föstunnar; Guð vill mæta okkur í Jesú Kristi, fyrst
sem dómari til þess að vekja þörf okkar á hjálpræði hans, en síðan sem
frelsari til þess að auðsýna okkur náð sína.
Þessu hefur Hallgrímur Pétursson einnig lýst flestum öðrum betur, er
hann segir:
Lætur han lögmál byrst
lemja og hræða.
Eftir það fer hann fyrst
að friða og græða.
Boðskapur föstunnar er kröftug áherzla þeirrar staðreyndar, að við
mætum kærleika Guðs hvergi nema í Kristi Jesú og fyrir kross hans og
upprisu; við getum engu breytt um þá staðreynd; Guð hefur ákveðið þetta
svo.
139