Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1997, Qupperneq 179

Jónas Gíslason
stormum mannlegs lífs. Efast ég um, að nokkur geti gjört sér fulla grein
fyrir þeim erfiðleikum, sem hún þá gekk í gegnum.
Þessi stolta og skapstóra kona bauð öllum erfiðleikunum byrginn. Þarf
nokkur að furða sig á því, þótt hún væri stundum svolítið bitur og gæti þá
orðið hvöss í andsvörum og hrjúf í viðmóti?
En hún var öllum raunbetri, er eitthvað bjátaði á hjá öðrum, og fljót að
rétta fram hjálparhönd, þótt hún hefði oftast af minnu að miðla framan af
en flestir samferðamennirnir. Og hún lét engan gjalda þess, þótt eitthvað
hefði áður borið í milli í skiptum þeirra.
Og hreinskilin var hún!
Helga var flestum öðrum kirkjuræknari. Ég man vart eftir því, að sæti
hennar væri autt, er hringt var til helgra tíða í Skeiðflatarkirkju þau
árin, sem ég þjónaði þar. Allt annað varð að víkja.
Helga sótti ekki bara kirkju sína af gömlum vana, heldur af innri þörf.
Hún sótti samfundi við skapara sinn og lausnara til að fá styrk í stríði og
huggun í harmi. Hún deildi gleði sinni með öðrum og flutti þakkir fyrir allt
hið góða, er hún þáði úr hendi Guðs á erfiðri ævi.
Henni lærðist, að hún þurfti aldrei að óttast. Hvað sem mætti henni í
ytri efnum, stóð hún aldrei ein. Hún vissi, að frelsarinn gekk við hlið
hennar og veitti huggun og styrk, er með þurfti.
Fá sóknarbörn mín, ef nokkur, þurftu oftar að leita til sálusorgara síns
og leggja fyrir hann spurningar, er vöknuðu í huga hennar og hún átti
engin svör við sjálf, hvort sem þær voru tengdar lestri og íhugun
Heilagrar Ritningar eða einhverju því, sem við bar í dagsins önn. Og ég
hlýt að játa, að oft varð mér heldur svarafátt á slikum stundum.
En ætli ég hafi ekki oftast haft jafnmikla blessun af samfundum okkar
og samfundum og hún?
Helga vildi veita vel, er ég kom í heimsókn, en oft stóð svo á, að ég hafði
orðið að þiggja góðgjörðir svo víða, að mér væri orðið ómótt. Oft reyndi ég að
gjöra henni þetta ljóst, en hún hélt, að þetta væri bara fyrirsláttur eða
hæverska. Ég komst því sjaldan hjá því að þiggja eitthvað hjá henni.
Mér er minnisstætt, er ég kom eitt sinn að Brekkum og varð að þiggja
góðgjörðir. Er ég stóð upp frá borðinu, fannst mér ég ætla að kasta upp. Ég
flýtti mér að ferðbúast og komast út í bíl, áður en verr færi, en ég komst
aðeins út að bílnum og þar kastaði ég upp.
Helga hafði gengið með mér út og ég sá, að henni brá. Svo spurði hún:
„Var þér alvara?“
Eftir það skildi hún mig betur.
Eina endurminningu á ég frá samfundum okkar, sem er mér
dýrmætari en flest, ef ekki allt, annað, er ég man frá fjörutíu ára starfi í
kirkjunni.
177