Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1997, Síða 203

Jónas Gíslason
Þetta var mér erfið, en gagnleg reynsla.
Guð þurfti að taka í hnakkadrambið á mér til að kenna mér það, er ég
enn átti ólært, enda ekki seinna vænna.
Það er alvarlegt að ganga fram í ljós Guðs og leyfa honum að komast að
til að hreinsa okkur og helga.
Guð er húmoristi og brosir stundum, er hann lítur rnður til okkar, þótt
hann hafi oft ástæðu til að gráta.
Af hverju verðum við svona hátíðleg og alvarleg í tilbeiðslu
helgihaldsins? Okkur tekst jafnvel stundum að koma óorði á helgihaldið og
jafnvel Guð sjálfan.
Tilgangur helgihaldsins er aldrei bundinn okkur eða synd okkar, þótt
við þörfnumst ætíð fyrirgefningar hans. Tilbeiðslan stefnir ætíð frá okkur
upp til Krists. Við vegsömum Guð og son hans, Jesúm Krist, Drottin
okkar og frelsara. Heilagur andi gjörir Krist vegsamlegan og í
tilbeiðslunni sjáum við að lokum hann einan.
Þetta hefur lokizt upp fyrir mér á nýjan hátt, Guði sé lof!
Gott er að finna sig umvafinn fyrirbænum vina. Sjúklingar eru ekki
alltaf upplagðir til lesturs eða bæna. Þá er gott að vita, að neyð okkar er
orðlaus bæn til Guðs. Ætli Páll eigi ekki við þetta í Róm. 8:26-28:
Þannig hjálpar og andinn oss í veikleika vorum.
Vér vitum ekki, hvers vér eigum að biðja eins
og ber, en sjálfur andinn biður fyrir oss með
andvörpum, sem ekki verður orðum að komið.
En hann, sem hjörtun rannsakar, veit, hver hyggja
andans er, að hann biður fyrir heilögum eftir vilja Guðs.
Guð er mér nú enn stórkostlegri en áður!
Herra Sigurbjörn Einarsson biskup kom oft til mín á sinn hljóðláta
hátt, var ekki margmáll, en frá honum stafaði slíkri rósemi, að hún vakti
mér vellíðan. Og þegar hann lagði hendur yfir mig og bað fyrir mér, fann
ég til nálægðar Guðs. Fátt veitir sjúklingi meiri styrk.
Á sjúkrahúsi myndast oft náið samfélag. Sjúklingar eru í sama báti.
Þeim hefur verið kippt út úr daglegu lífi og lagðir til hliðar um sinn. Þá
krefjast oft erfiðar spurningar svars: Hvers vegna ég, Guð? Hví ligg ég
hér, ósjálfbjarga? Og aðstandendur sjúklinganna eiga oft ekki síður erfitt.
Það var mikið hugsað, talað og glímt við Guð. Kannski varð ég meir var
við það, af því að ég er prestur. Sjúklingar, starfsfólk og aðstandendur
leituðu til mín og mér varð enn ljósara en áður, hve Guð er raunverulega
201