Skagfirðingabók - 01.01.1969, Side 93

JÓN SKAGAMANNASKÁLD
kveðskap hans, er það ekki áberandi einkenni. Um tvískipta lund,
sársauka undir léttu yfirbragði, bendir helzt eftirfarandi vísa:
Fátt í lyndi leika má,
ljúft þó myndist skrafið.
Mér er yndi flest allt frá
fokið í vind og hafið.
En vissulega gáfu kjör Jóns og aðstaða í samfélaginu ekki tilefni
til neinnar sérstakrar bjartsýni. Það þarf því ekki að bera vitni um
þungsinni, þó að hann yrki um, að hann sé lítils metinn, að kalt blási
á hann úr veröldinni og að hann dvelji við armóð. Allt var það satt
og rétt. Og þegar hann víkur að því á einum stað, að hann flýi frá
amabyljum og leiti afþreyingar á öðrum bæjum, styðst það við þá
staðreynd, að heimilislífið var víst ekki ávallt upplífgandi. Svo kvað
hann eitt sinn, er hann kom á bæ, þar sem ung stúlka var að leika
á orgel:
Amabyljum flý ég frá.
Foldin hyljaglansa
fagurt spilar orgel á,
eg má til að stanza.
Látið hefur verið að því liggja, að Jón kunni að hafa verið laus-
lyndur heldur og brokkgengur, a. m. k. á yngri árum. Ef svo er,
hefur hann ekki iðrazt þess meira en góðu hófi gegndi. Það er þá
helzt um áramót, að hann fer að huga að reikningsskilum við skap-
ara sinn, og getur það varla talizt til tíðinda. Eitt sinn kvað hann
svofellt erindi:
Nú er komið á enda árið,
ævinnar líður þannig skeið.
Ó, hvað margfalt er syndasárið,
sé ég til baka farna leið.
Glæpaveginn ég gengið hefi,
gálausan ráfað villustig.
Faðir himnanna fyrirgefi,
frá slíkri hættu verndi mig.
91