Skagfirðingabók - 01.01.1969, Blaðsíða 204
SKAGFIRÐINGABÓK
dóri, og skildu þeir sáttir; kvaðst Sölvi hafa verið að teija allt annað.
Við Halldór vorum lengst af beztu vinir, en eitt sinn hljóp þó
snurða á vinskap okkar af völdum annarra, og reiddist Halldór mér
mjög. Það var þegar ástarævintýri hans og Tótu stóð yfir. Konráð
og Friðrik mágur hans töldu Halldóri trú um það, að ég væri hag-
orður, en sú list hefur mér aldrei léð verið. Ég var þá nýlega fermd-
ur. Sögðu þeir honum, að ég hefði ort í orðastað hans vísu, sem þá
var alkunn og eignuð einu þjóðskáldinu okkar. Vísan er svona:
„Þarna tifar Tóta,
tekur á milli fóta
alin eina rétta
yfir grundu slétta.
Ó, að ég væri alin
í einu skrefi falin.
Gott eiga þessar grundir
að gægjast þar upp undir."
Halldór trúði þessu, sagði raunar, að vísan væri mesti leirburður,
en hét að yrkja mergjað níð um mig og byrjaði á vísu, „Fúll í anda
freknóttur skítur," ég var n. 1. mjög freknóttur á þeim árum. En
lengra komst Halldór ekki í skáldskapnum um mig. Ég sagði hon-
um sem var, að ég hefði ekki gert vísuna. Gekk mér illa að sann-
færa hann um það, en tókst það að lyktum.
Halldór var smár vexti, en vel limaður; snotur á andlit, hand-
nettur og svo liðugur í fingrum, að einsdæmi mátti kalla. Hann var
skollitur á hár, en skeggið var rauðjarpt, og bar hann jafnan alskegg.
Hár og sérstaklega skegg var orðið mjög hært hin síðari ár hans.
Hann var dragmæltur dálítið og mjúkmáll, grundaði vel tal sitt og
brá fyrir sig stundum gömlum, fátíðum orðum. Hann var, eins og
áður segir, allra manna þrifnastur með persónu sína og gekk oftast
með buxur bundnar upp neðan við knéð. Anna kona hans var nett
í sjón, grannvaxin og kvik á fæti.
202