Skagfirðingabók - 01.01.1969, Blaðsíða 163

MINNZT NOKKURRA REYKSTRENDINGA
Margrét, kona Friðvins, var drenglyndismanneskja hin mesta, prúð
og hlý í viðmóti, vildi alla gleðja og gott gera, og varð hún vinsæl
meðal nágranna sinna.
Það mun hafa verið árið 1892 eða 93, að geysiharða norðan hríðar-
skorpu gjörði vikuna fyrir páskana með stórviðri, frosti og fann-
komu. Hafís rak þá hér að öllu Norðurlandi. Skeði það þá all-
víða, að höfrungavöður höfðu orðið fyrir ísnum og flækzt undan
honum inn á víkur og voga og voru þar drepnar eða drápust af
þrengslum. Þannig var það einnig á Reykjaströnd. í Sandvíkurkrókn-
um, norðan við Reykjadiskinn, hafði höfrungahópur mikill króazt
inni milli íss og lands, snerust þeir þar í vökinni ráðþrota.
Þeir Reykjamenn urðu varir við reka þennan á föstudaginn langa,
en lítið var hægt að gjöra þann dag, því stórhríð var á. Þó var sent
suður um bæi til að láta vita um þetta og menn beðnir að koma
til liðveizlu næsta morgun, ef fært þætti. — Veður var þá eitthvað
vægra og fór lygnandi, og var þá tekið til óspilltra mála að drepa
hvalina og draga þá á fjöru, og var unnið að því allan þann dag.
Talið var, að um kvöldið hafi verið búið að landfesta allt að 300
stykkjum, og var þó enn fjöldi eftir lífs og mikið sást dautt á sjóar-
botninum þarna á víkinni.
Á páskadagsnótt lygndi og gjörði vestan golu, svo ísinn rifnaði
þarna frá landinu. Um morguninn sást enginn hvalur lifandi. Þeir
höfðu forðað sér um einhverja rifu um nóttina.
Litlu síðar kom það í ljós, að sjóarbotninn þarna á víkinni var
nær alþakinn höfrungaskrokkum. Var þá farið að kraka þá upp og
starfað að því nokkra daga. Sagt var, að í allt hefðu náðst 7—8
hundruð. Var því komið þarna afar mikið bjargræði á land.
Allri vinnu við þetta stjórnaði Friðvin. — Reykir voru klausmr-
jörð eða landsjóðsjörð. í byggingarbréfum þeirra jarða var svo ákveð-
ið, að hvalreki væri undantekinn leiguliðanotum. Voru menn því
óvissir um, hver landhlut ætti, og var leitað umsagnar lögfræðinga
um þetta mál, og niðurstaðan varð sú, að þetta væru ekki hvalir.
Féll því allur landhlutur til ábúandans, Páls Halldórssonar.
161
ii