Skagfirðingabók - 01.01.1969, Blaðsíða 131

KVÖLD VIÐ MIÐHLUTARÁ
Þegar þessu var lokið, var farið heim að kofa. Hann stóð á mel-
hól dálítið utan við ána. Nú var sprett af hestunum og þeir settir
á haga. Þeir vóru í þörf fyrir það eftir að vera á hraunum allan
daginn. Þar næst bárum við inn dót okkar og fórum að matast.
Allir vóru hressir og kátir; sama veðurblíðan, allt hafði gengið að
óskum, við höfðum hraunin að baki, og næsta dag átti að ganga
hinn sólríka og grösuga Hofsdal, en það eru ekki langar göngur, og
síðast en ekki sízt var venjulega glaðværð og glaumur, þar sem
Jósef var.
Þegar leið að rökkri, fluttum við hestana niður að ánni og heft-
um þá þar í grösugum hvammi, en fórum svo heim að kofa að því
loknu. Við áttum von á tveimur mönnum til okkar um kvöldið
neðan úr dal. Þótti því óráð að fara að sofa, fyrr en allir væru
komnir.
Það var vandalaust að láta tímann líða þægilega, og myrkrið skall
yfir, þetta svarta haustmyrkur, en það hafði engin áhrif á okkur, það
var kveðið og sungið, og ennþá heyri ég í anda glymjandi raddir
þeirra Eiríks og Jósefs:
Hér er ég svo frjáls og frí,
fjallborg helgri luktur í.
Allir vórum við víst sannfærðir um, að fjalladísirnar mundu hlúa
að okkur, en að sama skapi dvínaði sú von, að nokkrir menn bætt-
ust í hópinn á því kvöldi. Þá var að taka því, þeir kæmu þá bara
með morgninum.
Nú var það langt liðið á kvöldið, að það var ákveðið að fara að
sofa. Var því búið um sig eftir beztu getu og Ijósið slökkt, og allar
raddir þögnuðu.
Ekki höfðum við lengi legið, þegar kyrrðin var rofin, hundarnir
ruku upp og geltu ofsalega. Við heyrðum, að það var riðið í spretti
vestan á kofamelinn og heim. Einhver sagði, að nú væru mótmenn-
irnir að koma.
Eitthvað var skrýtið við þetta. Það var ekki stanzað, eins og við
áttum von á, en haldið áfram austur eftir, og undirgangurinn og
9
129