Skagfirðingabók - 01.01.1973, Qupperneq 10

SK AGFIRÐINGABÓK
dálítill spölur, og Egill, sem hafði verið hjá þeim og ekki kvaddur
til neins, varð nú eftir í húsinu, lokaði að innan og fór að reyna
að hjálpa ánni. Það stóðst á endum, að þegar þeir komu að heim-
an, var hann að enda við að ná lambinu, sem var með litlu lífs-
marki, en þó tókst að lífga það við, og hvorttveggja lifði, ær og
lamb. Þetta varð til þess, að F.gill var alltaf látinn koma til, ef
eitthvað gekk að skepnum á Mar'bæli eða á næstu bæjum, og
reyndist hann heppinn við þau verk eins og margt fleira. Arið
1911 fór hann á námsskeið hjá Sigurði Hlíðar dýralækni og taldi
sig hafa haft mikið gagn af því, og það er vafalaust rétt, því Egill
var næmur; en það sagði hann mér, að með aðgæzlu og íhugun
hefði hann kannski lært mest af samferðamönnum, sem engrar
menntunar höfðu notið og aðeins stuðzt við eigin reynslu.
Arið 1897 hófst nýr þáttur í lífi Egils Benediktssonar. Þá réðst
hann í að fara í skóla að Olafsdal, þá tuttugu ára gamall. Það fannst
mörgum algert gönuskeið, því á þeim árum var ekki mikill áhugi
eða trú á skólagöngu.
I Olafsdal var Egill í tvö ár, og þar var lagður grundvöllur, sem
hann byggði á síðar, og engan mann dáði Egill eins og Torfa
skólastjóra og komst í persónulega vináttu við fjölskylduna í OI-
afsdal. Þeir kunnu vel að meta hvor annan, skólastjóri og nem-
andi.
Egill lauk námi í Olafsdal 1899 og flutti þá aftur í Skagafjörð,
vann þar að jarðabótum og alls konar lausavinnu. Hann flutti með
sér nýjar vinnuaðferðir, áður óþekktar í framhluta Skagafjarðar. A
þessum árum mun Egill hafa kynnzt Jakobínu Sveinsdóttur, sem
seinna varð konan hans.
Nú mun flestum hafa fundizt Egill vel undir það búinn að ger-
ast bóndi, hann var orðinn búfræðingur, með góða verklega þjálf-
un. En hann vildi meira, og aftur kom hann flestum á óvart, er
hann sótti um lýðskóla í Danmörku og fékk þar inngöngu. Það
má teljast mikill kjarkur af efnalitlum manni. Hann hafði ekki
heldur æfingu í að tala dönsku, hafði aðeins lært hana af bókum.
En þrátt fyrir margs konar erfiðleika sigldi hann í desember 1902.
Skipið hreppti slæmt veður, og svo illa tókst til, að það strandaði
8