Skagfirðingabók - 01.01.1973, Page 27

ÍÞRÓTTIR HALLGRÍMS PETURSSONAR
lega langt til að styðja sig við, meðan hann var að ná jafnvæginu.
Þegar því var náð, mælti hann: „Geng ég í haga” og sló um leið
eitt högg á iljar sér. Við annað högg: „Tek ég meri mína”. Við hið
þriðja: „Teymi hana í hlað," hið fjórða: „Tálga ég hófinn." — Rek
ég einn nagla, rek ég tvo, rek ég þrjá o. s. frv., unz komnir voru
24. Fylgdi eitt högg hverjum nagla. En þar með var ekki allt bú-
ið. „Legg ég hnakk á" og hefur þá handaskipti á prikinu fyrir fram-
an sig. „Gyrði ég gjörðina" og tekur þá prikið afmr í hægri hönd,
en í það sinn undir reipinu. Síðast bregður hann prikinu afmr fyrir
bak sér og hefur handaskipti á því þar og mælir: „Spenni ég reið-
ann". Stóð þá rumban fulltygjuð, en að því þó tilskildu, að jafnvægi
væri haldið, unz þessu öllu var lokið. Ef einhvers staðar mistókst,
hljóp rumban í hagann og var því nauðugur einn kostur að leggja
afmr af stað og sækja hana þangað. Ekki dugði að slá utan á jark-
ann, þá blóðjárnaðist rumban og því af skiljanlegum ástæðum
óvænleg til langferða. Eg heyrði, að heimilt væri að stinga prikinu
fjórum sinnum niður, meðan á járningunni stóð, til þess að leita
jafnvægis. Olafur Davíðsson var svo frjálslyndur, að heimila að
grípa til þess svo oft, sem þurfa þótti. Auðveldaði það leikinn að
mun.
Þessi leikur mun hafa þekkzt víða um land allt fram að síðusm
aldamótum, en formálar voru af margvíslegri gerð og mislangir.
Þeim, sem hér er skráður, fylgja 28 högg, að því þó viðbætm að
leggja á drógina. Til voru þulur, sem heimtuðu yfir 40 högg, því
að eitt högg átti að fylgja hverri hendingu. Naglarnir munu alltaf
hafa verið 24. Þeir formálar, sem ég heyrði, gerðu allir ráð fyrir
að lagt yrði á hrossið, þótt fyrirsögnin væri ekki alltaf orðrétt hin
sama.
Að „fara í strokk" þekktist fram yfir síðustu aldamót, en oftast
undir heitinu að „sækja smér í strokk". Til þess reið mjög bæði
mýkt og styrk, ef vel átti að takast og þurfti þrjá til. Tveir lögðu
hendur hvor á annars axlir. Þeir voru strokkurinn. Hinn þriðji
skyldi fara í strokkinn og sækja smérið. Hann smeygði sér nú yfir
handleggi þeirra og gekk höfuðið á undan. Þrautin var í því fólgin,
að taka milli tanna sér vettling eða eitthvað honum líkt, sem lagður
25