Skagfirðingabók - 01.01.1973, Page 41

SNJÓFLÓÐIÐ Á SVIÐNINGI
1
Þá er Anton vill svipast um í bænum, sér hann þegar, að ekki
verður lengra komizt inn en að hurð þeirri, er næst var úr bæjar-
dyrum til eldavélarhúss. Þar hafði snjóskaflinn lagzt að eins og
farg. Vegna þess að bærinn stóð í brekku, var austurendi bað-
stofu, búrs og eldhúss mjög grafið í jörð, svo að litlu meir en ris
þeirra húsa var ofanjarðar. Hafði snjóflóðið svipt allri þekjunni
af baðstofunni og þar með austurstafni veggjarins ofan að bita.
Féll sumt brakið með torfi ofan í tóftina og yfir hvílurúmin. Var
því fast fyrir, þá er Anton vildi moka til snjónum og kynnast nán-
ar, hversu komið var. Byrjar hann að moka snjónum frá austur-
stafni baðstofu yfir rúmi Sölva. Komst hann þar alldjúpt niður,
svo að honum þótti með ólíkindum, að hann skyldi einskis verða
var. Kallar hann þá og leggur við eyru, ef svo mætti vera, að Sölvi
lifði og mætti láta til sín heyra. Kom sú skýring fram síðar, að
snjóþunginn á þessum stað var svo mikill, að hann braut niður
gólfið og rúmið féll niður á jörð. Hafði gólfið verið sett nokkru
hærra eins og algengt var í baðstofum — og í því skyni að forðast
raka í híbýlum. Taldi Anton víst, svo sem síðar reyndist, að Sölvi
væri látinn. Reynir Anton því næst að leita Hansínu og mokar
með norðurvegg. Tekst honum að ná henni úr flóðinu og Onnu
litlu, sem hjá henni var. Voru þær eftir atvikum hressar. Bar hann
þær í skálann til Sigurjónu og barnanna. Tók hún þar við þeim,
setti þær í sængur og hlýjaði þeim með heitum bökstrum. Er vert að
geta þess, með því að Anton gat ekki bjargað báðum jafnsnemma,
þá vildi Hansína ekki láta hreyfa sig fyrr en Önnu litlu hafði verið
komið í húsaskjól. Hansína hafði glöggvað sig á því þegar í byrj-
un, að snjóflóð mundi hafa grandað bænum, þótt ekki vissi hún
fyrr en hún lá undir þungum snjó og spýtnabraki. Voru þær að
mestu ómeiddar, en hrjáðar af kulda, því að snjór hafði bráðnað
og vætt rúmfötin. Heyrði Hansína, þegar Anton kom í tóftina og
hóf leitina, fylgdist með skófluhljóðinu og glöggvaði sig á, að mað-
ur og skófla færðust æ nær. Af engu öðru kunni Hansína neitt
að segja. Hún hafði aldrei heyrt til nokkurs manns í baðstofunni,
eftir að snjóflóðið féll.
Þess er vart að vænta um þá, sem aldrei hafa snjóflóð séð eða
39