Skagfirðingabók - 01.01.1973, Síða 172
VÍSNASYRPA
Fyrst minnzt er á hugmyndaflug í sambandi við Tindastól, er
rétt að tilgreina vísu, sem ég lærði strákur af móður minni. Veit
ég ekki höfund hennar. Vísan er skrýtilega barnsleg og hefur lík-
lega geymzt mér í minni af þeim sökum:
Ef ég nokkru orkað fæ
á hugmyndakjólnum,
alltaf get ég átt mér bæ
uppi á Tindastólnum.
Baldvin Bergvinsson, kennari, sem lengi dvaldist á Sauðárkróki,
orti margt, m. a. þessa veðurvísu, sem er að finna í ljóðabók hans,
Hörpu:
Þegar morguns röðulsrún
rjóðar fagran Tindastól,
blíðviðri þá boðar hún
bjart þann dag, sú fagra sól.
I svipaðan streng tekur Pétur Jónasson frá Syðri-Brekkum, fyrr-
um hreppstjóri á Sauðárkróki:
Veikri fjólu veitir mátt,
vermir hól og rinda,
þegar sól úr suðurátt
signir stólinn -Tinda.
Þannig höfðar Stóllinn til hinna margvíslegustu tilfinninga og
örvar hugarflugið á ýmsa lund, hvort sem menn búa undir rómm
hans, standa við slátt á Viðvíkurtúni eða líta til veðurs frammi í
Blönduhlíð. Alls staðar er hann nálægur. Jafnvel lengst frammi
í dölum, þar sem Tindastóll er hjúpaður blámóðu fjarskans, vekur
hann skáldleg tilþrif. Hjá hinum góðkunna hagyrðingi, Hjörleifi
Jónssyni á Gilsbakka í Austurdal, titrar ljóðrænn strengur, þegar
Tindastóll er skoðaður, hvort sem er í sólskini eða regni. Má ég
þó segja, að Hjörleifi hafi oftar orðið gripið á dýpri strengjum
skáldhörpu sinnar:
170