Tímarit Máls og menningar - 01.06.2014, Síða 50

G u ð r ú n I n g a R a g n a r s d ó t t i r
50 TMM 2014 · 2
„Getiði ekki látið okkur vera? Djöfulsins, andskotans dónaskapur er þetta,
megum við ekki eiga smá einkalíf!“ Brynja stökk uppúr rúminu og smeygði
sér í náttslopp. Hún baðaði út höndunum. „út! út!“
Hún vildi reyna aftur en mér fannst það ekki góð hugmynd. Sagðist vera
of drukkinn og fór að sofa.
Brynja sat fyrir framan tölvuna þegar ég fór á fætur daginn eftir. Hún var í
náttsloppnum með úfið hár og kaffibollann innan seilingar.
„Hvernig svafstu?“ spurði ég.
„Illa,“ svaraði hún. Ég settist niður á móti henni. Hún leit á mig:
„Sorrí með mig í gær. Herbergið fylltist bara af áhorfendum.“
„Já, ég … þetta var nú meira …“ byrjaði ég og hrukkaði ennið. „Segðu mér
aðeins betur frá því. Hvernig voru þessir menn?“
„Gamlir og æ … bara krípí gaurar. Hugsaðu þér, perrarnir hrökkva uppaf
og komast í paradís. Geta bara gengið inní hvaða svefnherbergi sem er og
fylgst með.“
„voru þeir semsagt að fylgjast með okkur? Ertu viss?“
Brynja hnussaði.
„Ójá. Ég er viss. Eða … þeir voru allavega að glápa á mig. Þú fékkst ekki
eins mikla athygli.“
Ég klóraði mér í höfðinu. Brynja festi augun aftur á tölvuskjáinn.
„Ég var að lesa frásögn konu frá Liverpool sem sér svona perverta þegar
hún er að gera það. Stundum líka þegar hún fer í bað.“
„Má ég sjá?“
Brynja sneri tölvunni að mér og við blasti mynd af miðaldra konu í
verulegri yfirþyngd, með eldrautt, krullað hár og hringi á öllum fingrum.
Ég nennti ekki að lesa greinina og fór í sturtu. Mér veitti ekki af að hressa
mig aðeins við.
veikindafríið dróst á langinn en Brynja hafði nóg fyrir stafni. Hún gat setið
endalaust fyrir framan tölvuna og sankað að sér upplýsingum. Ég mannaði
mig upp í að spyrja hana hvort hún vildi ekki panta sér tíma hjá geðlækn-
inum. Í fyrstu móðgaðist hún og talaði ekki við mig í heila kvöldstund, en að
lokum tókst mér að sannfæra hana um að það væri góð hugmynd. Allskonar
fólk færi til geðlæknis, það væri gott að ræða við einhvern hlutlausan aðila
sem hefði hugsanlega einhverjar skýringar á þessu.
Eitt föstudagskvöldið, þegar mér fannst Brynja hafa hangið heima í allt of
marga daga í röð, bauð ég henni með í starfsmannapartí. Hún hafði stundum
farið með mér í gleðskap hjá vinnunni og þekkti því flesta vinnufélaga mína,
en þetta teiti var aðeins stærra, þar sem það var haldið með fleiri deildum.
Ég sannfærði hana um að koma með, hún hefði gott af því að lyfta sér aðeins
upp. En það var slæm hugmynd. Og þó. Kannski það sem þurfti til, eftir