Tímarit Máls og menningar - 01.06.2014, Page 53

S j ó n t r u f l a n i r
TMM 2014 · 2 53
leysigeislann, það er nú dálítið merkilegt.“ Ég vissi eiginlega ekki hvað ég ætti
að segja. Þetta var svo fjandi langsótt. En þegar manneskja verður fyrir því
óláni að verða skyggn eftir laseraðgerð á augum var ekki nema von að til-
raunir til þess að leita skýringa á þeim ólíkindum væru alveg jafn ólíklegar.
Brynja hafði einnig komist að því að húsnæði fyrirtækisins hefði eitt sinn
verið sláturhús. „Ég meina, sláturhús er hús dauðans, kannski hefur einhver
orka að handan smogið inn í framleiðsluna.“
„Talaðirðu við starfsfólkið?“ spurði ég.
„Starfsfólkið tók mér ekki vel,“ svaraði Brynja dauflega. „Mér þótti væn-
legra að tala við hina.“
„Hina?“
Brynja kinkaði kolli.
„Ertu að tala um hina framliðnu?“
„Þeir eru opnari fyrir þessu.“
Brynja hélt sig heimavið næstu vikurnar, hún var hætt að eyða jafnmiklum
tíma fyrir framan tölvuna og áður, kannski vegna þreytu, kannski vegna
þess að hún var einfaldlega búin að gúgla allt. Hún var lent í einskonar víta-
hring svefnleysis, svaf illa sem olli því að hún var sífellt þreytt og hélt sig
því að mestu í rúminu. Einu skiptin sem hún fór út úr húsi var til þess að
hitta geðlækninn sinn. Ég keyrði hana bæði og sótti, og bað hana vinsam-
legast um að loka augunum á meðan á ferðinni stóð því annars var hún ein
taugahrúga og ég á nálum út af engu. Framliðnir ökumenn voru greinilega
mun glannalegri en aðrir, þeir höfðu jú engu að tapa. Til hvers að halda sig
undir hámarkshraða?
Einn daginn fékk ég símtal. Ég var staddur í vinnunni, á kafi í einhverju
verkefni. Brynja hafði verið í nokkuð góðu jafnvægi um morguninn þegar ég
kvaddi hana. Hún hafði sofið eitthvað um nóttina, sem var ekki sjálfgefið, og
þegar ég vaknaði var hún komin á fætur og búin að útbúa morgunverð handa
okkur. Ég sagðist ætla að koma heim með Take Away. Ég vissi því ekki betur
en að hún væri í ágætisyfirlæti heima. En annað kom á daginn. Símtalið
kom frá geðdeild Landspítalans. Ég hlustaði með öndina í hálsinum á hjúkr-
unarfræðinginn á hinni línunni. Brynja hafði verið færð á geðdeildina með
valdi og sprautuð niður með róandi lyfjum. Hún var undir ströngu eftirliti
því hún taldist hættuleg sjálfri sér og öðrum. Ég brunaði að sjálfsögðu beint
niður á spítalann. Brynja lá í hvítu sjúkrarúmi, óþekkjanleg í lyfjamókinu. Í
þessu ástandi var eitt víst: hún var hvorki hættuleg sjálfri sér né öðrum. Ég
reyndi að tala við hana en fékk engin viðbrögð nema óskiljanlegt muldur.
Ég ræddi við lækni og hjúkrunarfræðinga. Þeir höfðu tekið skýrslu af
Guðmundi augnlækni. Brynja hafði gert sér ferð uppí Sjónlausnir stuttu
eftir hádegi, og beðið um að fá að hitta Guðmund. Hann var ekki laus til
viðtals, vinnudagur hans var alveg fullbókaður. Þegar hún sagði erindið
vera mjög áríðandi fékk hún þó leyfi til þess að bíða á biðstofunni. Hún