Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 26

24
tJRVAL
er veiddur, ei’u vængir hans
strax stýfðir. Tamning fuglanna
tekur eitt til tvö ár og bezti
aldur þeirra til veiðanna er
frá fjögra til átta ára. Formað-
ui'inn sagði mér með nokkru
stolti, að enginn skarfanna á
bátnum hans nú væri eldri en
sex ára, þótt hann hefði stund-
um á ei'fiðum tímum orðið að
nota fugla til þrettán ára ald-
urs. En þá voru þeir seinir að
veiða og þörfnuðust mikillar
aðgæzlu. íchi, sem húkti á hnífl-
inum rétt við nefið á mér, (mér
fannst hann líta mig illu auga)
var réttra fimm ára, og áreið-
anlega bezti fuglinn á allri ánni.
Hann virtist líka vita vel af
þessu!
Eftir að við höfðum látið
berast niður straumlygna ána
svo sem í tíu mínútur, lyfti for-
maðurinn allt 1 einu höfðinu,
þefaði ákaft og gaf nokkrar
snöggar fyrirskipanir. Háset-
arnir lögðu stengurnar á botn
bátsins og fóru að búa fuglana
undir veiðarnar. Ef dæma
mátti af hækkandi gargi fugl-
anna, voru þeir æstir að byrja
sem fyrst. Hásetarnir tóku
fuglana og réttu formanninum
þá, einn og einn í senn. Ég setti
mig nú í stellingar til þess að
veita öllu sem nákvæmasta
eftirtekt.
Það var skemmtilegt að sjá,
hve fljótt og fimlega undirbún-
ingur fuglanna var fram-
kvæmdur. Fyrst tók formaður-
inn 4 metra langt snæri og vafði
því lauslega um háls fuglsinsr
neðst, fór svo með endana aft-
ur fyrir vængina og batt þá
saman, þannig að vélindað gat
ekki víkkað út á eðlilegan hátt
og fuglinn ekki gleypt nema
smæsta fiskinn. Áfast snærinu,
á miðju baki fuglsins, er dálít-
ið hvalbeinshandfang, sem not-
að er við að setja fuglinn á
vatnið og taka hann upp aftur.
Allur þessi útbúnaður er gerður
af mikilli hugkvæmni; ég hugsa
að ekki sé auðvelt að endurbæta
hann.
Allur skarfahópurinn — sam-
tals tólf, — þegar IcM var með-
.talinn — var undirbúinn á þenn-
an hátt með miklum flýti. All-
ir tólf taumamir á þessum
,,fuglabeizlum“ voru síðan fest-
ir við stjónartaum, sem for-
maðurinn greip í hægri hönd.
Ég var einmitt að hugsa um,
að maður gæti haldið himdum
í bandi á svipaðan hátt, þegar
ég vaknaði af þeim hugleiðing-
um við að formaðurinn fékk
mér langa stöng í hendurnar
og skipaði mér fruntalega að
berja stönginni í borðstokkinn
á bátnum. Ég gerði eins og
hann sagði, en gamli maðurinn
var ekki ánægður. „Tuskam!
Tuskam!“ (Fastara, fastara!)
kallaði hann, svo að ég fór að
hamast á stjórnborðs súðinnir
þangað til ég hélt að súðin
mundi brotna. Stöngin var
sveigjanleg og ég held hún hafi
verið hol, svo þið getið ímynd-
að ykkur djöfulganginn! Ég