Úrval - 01.05.1953, Side 38

Nokkur hættumerki: Ertu siþreyttur? Áttu
erfitt með að taka ákvarðanir? Ertu
þrætugefinn eða ertu jábróðir?
Geðrœn vandamál hversdagslífsins.
Grein úr „Cosmopolitan",
eftir Maurice Zolotow.
ESSI GREIN er um þig og
mig og konuna sem býr í
ibúðinni við hliðina. En fyrst
og fremst um þig! Undir eins
og talið berst að konunni við
hliðina (þessari sem talar allan
daginn), eða manninum sem
kvæntist systur þinni (og sem
getur ekki keypt svo mikið sem
hálsbindi án þess að ráðfæra sig
við móður sína), ert þú ekki í
neinum vandræðum með að
koma auga á það, sem broslegt
er í fari þeirra. Þú veizt að konan
í íbúðinni við hliðina þjáist af
því sem taugalæknar kalla þrá-
hyggju. Hún verður að tala! Og
þú veizt að mágur þinn er sjúk-
lega háður móður sinni.
Alla þessa galla ertu fljótur
að sjá hjá öðrum, en — og hér
er það sem skórinn kreppir að:
sérðu þá líka hjá sjálfum þér?
Sennilegast er að í daglegu lífi
þínu sýnir þú sjúkleg viðbrögð
af svipuðu tagi, en að þér finn-
ist þau alveg eðlileg, af því að
þau falla ef svo mætti segja inn
í mynd hins hversdagslega lífs
þíns.
Sjúkleg viðbrögð geta komið
í veg fyrir að hjónaband þitt
verði hamingjusamt, þau geta
valdið því að þér mistakist við
störf þín, að þér gangi illa að
umgangast annað fólk, og að
þú njótir ekki samvistanna
við böm þín sem skyldi. Þau
geta gert smámuni sem ættu að
vera krydd lífsins — eins og
t. d. það að kyssa konuna þína
— að þungri byrði. Þau geta
breytt atriðum, sem ættu að
vera sjálfsagðir hlutir, t. d. kaup
til heimilisins, að martröð og
sálarstríði. Þau geta eitrað líf
þitt með heilabrotum, vonbrigð-
um, taugaþenslu og ótal öðrum
plágum, allt frá höfuðverk til
hægðatregðu. Þau geta neytt þig
til að einangra þig algerlega frá
umhverfi þínu.
En hvemig geturðu vitað,
hvort það sem þú gerir er vott-
ur um sjúklegar tilhneigingar ?
Dr. Lewis Wolberg, kunnur sál-
könnuður í New York, fullyrðir
að næstum allt, sem maður tek-
ur sér fyrir hendur af miklum
ákafa, geti verið af sjúklegum
toga spunnið. Það er ekki sjálft
verkið sem máli skiptir, eða
kvíðinn sem kannski grípur
mann — við höfum öll okkar