Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 45

GÓÐ SAGA
43
minnsta kosti að sýna að hún
sé ekki á þeirra bandi.
Mamma fer fram í eldhús og
kemur inn með rjúkandi fat.
„Blóðmör, nei sjáum til!
Ojæja — hvað munar um einn
kepp í sláturtíðinni . . . “
Nú er Bei'it viss um að pabbi
hefur komið við á einum þess-
ara óttalegu staða með þessum
körlum sem láta konurnar sín-
ar sitja heima og bíða með
kvöldverðinn. En að hann skuli
aldrei geta lært að haga sér
skynsamlega. Að hann skuli
ekki skilja að heimskulegast af
öllu er einmitt að gera að gamni
sínu við mömmu á eftir. Hann
hefði átt að sitja þögull eins og
rotta á stólnum sínum og klára
matinn sinn. Þá hefði mamma
kannski ekki tekið eftir neinu.
„Segðu þá söguna, pabbi,“
segir Þór. Hann hefur tekið sér
væna blóðmörssneið og stóra
hrúgu af rófustöppu, alveg eins
og pabbi, og hrærir svo öllu
saman með gaflinum. Alveg
eins og pabbi. f öryggisskyni
tekur Berit aðeins örlítinn bita.
Mamma á ekki að vera útundan
bara af því að þessi átvögl
hrúga á diskana sína.
„Já, hún var ágæt. Hlustaðu
nú á Karen . . . vertu nú í svo-
lítið góðu skapi. Skrifstofu-
stjórinn er ókvæntur eins og þú
veizt og hefur gamla ráðskonu
— bölvað skass . . . “
Mamma sendir ískalt augna-
tillit þvert yfir borðið.
„Mér þætti vænt um ef þú
hugsaðir til bamanna einstöku
sinnurn, áður en þú lætur út úr
þér þessi smekklegu orðatiltæki
þín.“
„Góða mín,“ segir pabbi
gæflyndur. „Þetta voru ekki
mín orð . . . það var skrif-
stofustjórinn sjálfur sem . . . “
Mamma hrindir frá sér disk-
inum. Berit fær sting í brjóstið.
Nú kemur það . . . nú kemur
það. Hörðu, sáru orðin sem allt-
af koma.
„Ég efast ekki um að þið
skrifstofustjórinn hafið skemmt
hvor öðrum yfir glösunum með
sögum af ráðskonunum ykkar.
Því hvað er ég annað en ráðs-
kona? Að vísu kauplaus. Það
er auðvitað dálítill munur. Og
svo á ég ekki eins hægt með að
segja upp vistinni. Þó ekki
skorti viljann til þess. En segðu
bara söguna. Segðu börnunum
þínum söguna, svo að þau fái
eitthvað til að hlæja að.“
Pabbi verður fyrst blóðrauður
í framan. Andartak er hann
sem klumsa. Svo slær hann lóf-
anum í borðið, það er þungt eu
ekki sérlega áherzlumikið högg.
Það minnir Berit allt í einu á
selinn sem hún sá í dýragarð-
inum einu sinni, þegar hann
lamdi hreyfunum í vatnið og
komst ekki upp úr. Hana svíður
fram í augun. En hún vill ekki
gráta. Því pabbi er heimskur.
Heimskur. Heimskur.
„Ég er alveg hættur að
skilja,“ segir pabbi. Rödd hans
er ráðlaus. „Mér gengur æ ver
G*