Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 61

HALTU DYRUM HJARTA ÞlNS OPNUM
59
að því að leggja á okkur þessa
þolraun þagnarinnar. Ég er ekki
að lasta þögult hugrekki, en ég
held að þögnin hafi verið ofmet-
in. Það ofmat kann að nokkru
leyti að vera orsök þeirrar
taugaveiklunar sem nú gerir sí-
fellt meira vart við sig. Byrð-
ar okkar verða okkur ofviða, ef
við berum þær ein.
Með þessu á ég ekki við að
við sökkvum okkur niður í
sjálfsmeðaumkun eða gerumst
grátmúr fyrir slíkt fólk. En
þeir sem loka sig vendilegast
inni fyrir okkur hafa oft mesta
þörf á hjálparhönd. Stundum
er okkur brýn þörf hugrekkis til
að knýja á hinar lokuðu dyr og
biðjast inngöngu, jafnvel þótt
við eigum á hættu að okkur
verið vísað á bug.
Ég átti einu sinni vinkonu
sem hafði vissulega fengið sinn
skerf af erfiðleikum lífsins.
Maðurinn hennar var sjúkling-
ur; sjálf var hún heilsulítil.
Fjárhagurinn var mjög þröng-
ur. En á andliti hennar var sí-
fellt bros, sem raunar var orðið
stirðnað eins og gríma. Þetta
stirðnaða bros var eins og óyfir-
stíganlegur múrveggur sem vin-
ir hennar hrukku frá. Mér þótti
innilega vænt um þessa konu og
dag nokkurn tók ég í mig kjark
og sagði við hana: ,,Ég veit að
þú átt í hræðilegum erfiðleik-
um. Ef þér finnst það mundi
vera þér léttir að tala um þá,
þá bið ég þig í nafni vináttu
okkar að tala um þá við mig.
Mér þætti vænt um ef ég gæti
orðið þér að liði. En miklu
vænna þætti mér þó um að þú
sýndir mér trúnaðartraust."
Hún þagði drykklanga stund
og átti bersýnilega í harðri bar-
áttu við sjálfa sig. Svo hóf hún
máls og opnaði hjarta sitt, að
ég hygg í fyrsta skipti í mörg
ár. Það var eins og á, sem brýt-
ur af sér klakabönd. Allur hinn
leyndi ótti, sorg og ráðleysi
brauzt fram. Og þegar flóðið
var sjatnað hafði hinn stirðn-
aði áreynslusvipur andlitsins
þokað fyrir mildum svip innri
friðar og rósemi. Við töluðum
saman í margar klukkustundir.
Það er ekki mitt að segja sögu
hennar. Ég get aðeins sagt að
með því að létta á hjarta sínu
tókst henni að ráða fram úr
verstu erfiðleikum sínum. —
Löngu seinna trúði hún mér fyr-
ir því að hún hefði verið komin
alveg að því að bugast. Tillits-
leysi mitt gagnvart því sem hún
taldi stolt sitt: skylduna til að
bera harm sinn og erfiðleika
ein og í hljóði, hafði bjargað
henni frá því að bugast.
Það er til önnur aðferð sem,
þótt óbein sé, leiðir stundum að
kjarna málsins. Þegar ég finn á
mér að einhver sem ég þekki er
ógæfusamur en veit ekki hvem-
ig hann á að létta byrði sína
eða heldur að það sé að níðast
á góðmennsku vina sinna, leita
ég til hans (eða hennar) um
hjálp eða ráð. Ég trúi honum
fyrir vandræðum mínum. Hann