Úrval - 01.05.1953, Síða 62

60
tJRVAL
finnur að ég hef sýnt honum
traust og gefur mér traust sitt
á móti.
Hæstu múrana reisir fólk um-
hverfis erfiðleika þá sem snerta
fjárhaginn. Það er mikils um
vert að eiga peninga. Og það er
sárt að vera félaus. En það er
fávíslegt að hreykja sér af því
að vera fjáður og blygðast sín
fyrir að vera félaus.
Ég vísa á bug viðbárum vina
minna sem halda að þeir geti
þegið tíma minn og styrk, en
finnst það auðmýkjandi að trúa
mér fyrir fjárhagsörðugleikum
sínum eða þiggja fjárhagshjálp
af mér. Einni vinkonu minni.
sem kom með slíkar viðbárur,
svaraði ég: ,,Þú átt við að ef
ég þæði hjálp af pér, væri það
auðmýkjandi fyrir mig.“ Eftir
andartak fór hún að hlæja. Og
hið falska stolt hennar bráðn-
aði eins og dögg fyrir sólu.
Stundum getur nærgætni ver-
ið merki um vanþroska. Að vera
,,nærgætinn“ í samúð sinni með
einhverjum sem er í fjárhags-
kröggum er að mínu áliti sama
og að vera klaufskur og fálm-
andi. Það vekur þá tilfinningu
að jafnnáttúrlegur og einfaldur
hlutur og sá að gefa það sem
þú kannt að eiga þeim sem kann
að þarfnast þess sé í eðli sínu
ónærgætni. Vertu hreinn og
beinn gagnvart vini í nauð. Þú
munt þá komast að raun um
að þagnarmúrinn sem hann hef-
ur hlaðið um sig hrynur and-
spænis hyspurslausri framkomu
þinni, sem viðurkennir ekki að
særður metnaður og þögn eigi
heima í þessu sambandi.
Það býr í okkur öllum ósjálf -
ráð tregða á að taka á okkur
hluta af byrðum annarra. Því
að um leið og við fáum vit-
neskju um erfiðleika vinar er-
nm við að nokkru leyti orðin
meðábyi'g. Erfiðleikar hans
eru um leið erfiðleikar okkar
þangað til við höfum gert okkat
ítrasta til að ráða fram úr þeim.
Það er því freistandi að blanda
sér ekki í annarra mál, að láta
sem maður heyri ekki eða sjái.
Sjúkt fólk er sérstaklega erf-
itt að nálgast — einkum þá sem
þjást af langvinnum sjúkdóm-
um. Samúð getur þar haft þver-
öfug áhrif við það sem ætlast
var til. Samt var það alvarlega
fötluð kona sem opnaði augu
mín fyrir mjög mikilvægu at-
riði. ,,Ég kæri mig ekki um sam-
úð,“ sagði hún. ,,Ég vil finna
að þú þarfnist mín.“
Með þessum orðum gaf hún
mér ekki einungis lykilinn að
virki sínu, heldur einnig lykil-
inn að mörgum öðrum ramm-
gerum virkjum. Af þeim sem
þarfnast okkar getum við þegið
allt.
Þegar við vitum ekki gjörla
hvernig við eigum að haga okk-
ur gagnvart vini í nauð, þá ber
okkur að grandskoða hvatir þær
sem gerðir okkar stjórnast af.
Er ég aðeins að leita svölunar
forvitni minni? Er tilgangur-