Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 73

DRYKKJA OG OFDRYKKJA
71
13. Hefur komið fyrir að þér
hafið gleymt hvað þér gerðuð
eftir að þér höfðuð fengið einu
glasi of mikið?
14. Er yður sama með hverj-
um þér eruð — bara ef þér
hafið eitthvað að drekka?
15. Drekkið þér að meðaltali
meira en tíu snapsa (rúman
þriðjung úr flösku) á dag?
„Já, þarna hafið þér spurn-
ingarnar. Gefið yður svo tvö
stig fyrir hvert já, eitt stig fyr-
ir ,,ég veit ekki“, „ef til vill“,
eða „af og til“, og ekkert stig
fyrir nei. Leggið síðan saman
stigin. Ef útkoman verður
meira en átta er ekki umtals-
mál fyrir yður að gerast bind-
indismaður þegar í stað. Verði
hún meira en 15 skuluð þér
strax leita læknis, og fáið þér
fimm—sex stig skuluð þér
staldra við og hugleiða hvort
ekki sé rétt að stinga við fæti.
Sem betur fer þurfa fæstir
menn að vera algerir bindindis-
menn. En það eru til veikgeðja
sálir sem ekki kunna þá list að
takmarka sig, og þeir ættu yf-
irleitt aldrei að bragða öl, hvað
þá sterkara. Og þeim sem ver-
ið hafa í „afvötnun“ ætti eng-
inn maður að freista með öl-
sopa, hvað þá meira. Það þarf
kannski ekki meira til að koma
þeim á spenann aftur og eftir
það geta þeir ekki stanzað."
„Er mikið um slíka menn?“
„Samkvæmt hagskýrslum og
áliti lækna eru ofdrykkjumenn
á Norðurlöndum ekki yfir tveir
af hundraði af íbúum land-
anna. Aðrir sem áfengis neyta
gera það í hófi í gleðskap. I
samanburði við margar aðrar
þjóðir sýnum við menningu í
umgengni okkar við áfengi. Ég
hef t. d. sannreynt að Ame-
ríkumenn eru miklu óhemju-
legri við drykkju en við. Það
má auðkenna muninn með því
að segja að við sitjum við
drykkju, en þeir standi — þeir
drekka ört og unna sér ekki
næðis til að njóta vínsins.
Enda er áfengisvandamálið þar
miklu alvarlegra en hér.
En allsstaðar má raunar
finna fólk sem er frjálslegt og
glatt og skemmtilegt við
drykkju, og annað sem er ill-
gjamt og óskemmtilegt. Og svo
er þriðji hópurinn: þeir sem
ekkert sést á þó að þeir drekki
drjúgum meira en aðrir —
Ég þekki menn sem virðast
þola næstrnn ótrúlega mikið, en
óhófleg drykkja slíkra manna
hefnir sín fyrr eða síðar. Þeir
hafa sterka líkamsbyggingu og
næman aðlögunarhæfileika, sem
veldur því að áfengisþol þeirra
vex smám saman. En á vissu
stigi — og alveg óvænt — ræn-
ir áfengið þá alveg minni. Það
er eindregið hættumerki. Ég
þekki forstjóra, kunnan kaup-
sýslumann, sem smátt og smátt
hafði aukið við sig í drykkju,
án þess að séð yrði að honum
væri það til tjóns. Einn morgun
vaknaði hann í rúmi sínu, leit
í vasabókina sína og sá að hann