Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 94

92
tíRVAL,
var þegar orðinn allfróður um
bygginguna, en þurfti að kynna
mér vel allt viðvíkjandi dyrum
og lásum.
Steinninn var geymdur í eins-
konar hylki undir sætinu á krýn-
ingarstólnum. Ég athugaði hann
nákvæmlega. Hann er illa til-
höggvinn sandsteinn, um 43
sentímetrar á breidd, 68 á lengd
og 27 á hæð. Hann vegur rúm
180 kg. Á báðum endum hans
er keðja sem endar í járnhring,
og eru þetta handföng til þess
að hægt sé að bera hann.
Áður en ég fór út úr kirkj-
unni, gaf ég mig á tal við einn
af umsjónarmönnunum. Hvern-
ig gátu þeir haldið öllu svona
hreinu? Það hlaut að koma heill
her af hreingemingarmönnum á
kvöldin, þegar búið var að loka
kirkjunni.
Ekki það? Ég skrifaði þetta
á bak við eyrað. Ég spurði fleiri
spurninga og komst að því hvar
skrifstofa næturvarðarins var.
Þegar ég fór út úr kirkjunni,
hafði ég fræðzt það mikið, að
það átti að nægja til þess að
innbrotið gæti heppnazt. Mest-
an hluta nætur reikaði ég um
strætin í nágrenninu, athugaði
dymar á byggingunni og kynnti
mér lögreglueftirlitið. Ég var
þreyttur, þegar ég fór með lest-
inni til Glasgow morguninn eft-
ir, en harðánægður. Ég vissi nú
fyrir víst, að fyrirtækið var
framkvæmanlegt, þótt við mikla
erfiðleika væri að etja.
Við Neil gerðum eftirfarandi
áætlun. Annar okkar átti að fela
sig í Westminster Abbey, þegar
kirkjunni væri lokað. Ég tók það
hlutverk að mér, því að ég átti
uppástunguna. Eftir að lokað
hefði verið, ætlaði ég að bíða í
felustað mínum til klukkan 2 eft-
ir miðnætti, eða þar til nætur-
vörðurinn hefði lokið eftirlits-
ferð sinni. Þá ætlaði ég að skrúfa
læsinguna frá útidyrunum og
hleypa félaga mínum inn. Því
næst ætluðum við að losa stein-
inn úr stólnum, binda hann á
járnstöng og bera hann út, þar
sem lítill bíll átti að bíða okkar.
I kyrrlátri hliðargötu átti að sel-
flytja steininn yfir í stærri bíl,
sem síðan átti að flytja hann
beint til Dartmoor, þar sem við
hugðumst fela hann fyrst um
sinn. Litli bíllinn átti svo að aka
á fleygiferð til Wales, til þess
að blekkja lögregluna.
Þetta var ágæt áætlun. En
þegar á hólminn kom, varð að
gera á henni miklar breytingar
vegna ófyrirsjáanlegra atvika.
Ég taldi jólin heppilegasta
tímann, því að Englendingar
skemmta sér þá jafnan mikið,
og ég hélt því fram, að við ætt-
um að koma þeim að óvörum
meðan þeir lægju í vímunni. Neil
var bundinn við annað alla há-
tíðisdagana og áleit að áætlun-
in gæti verið jafngóð á öðrum
tíma. En ég var þrár. Leyndar-
mál af þessu tagi batna ekki
með aldrinum, eins og göfugt
vín. Auk þess var ég búinn að