Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 97

HVARF KRÝNINGARSTEINSINS
95-
að láta fara sem minnst fyrir
mér.
,,Hvers vegna kölluðuð þér
ekki?“ spurði hann. Rödd hans
var valdsmannsleg, en reiðilaus.
„Ég hélt að ég yrði skammað-
ur,“ sagði ég grátklökkum rómi.
„Jæja,“ sagði hann. „Þú varst
heppinn að ég barði þig ekki í
hausinn. Þú veizt að við erum
á verði hér alla nóttina."
Þeirri von skaut upp hjá mér,
að ef til vill myndi hann ekki af-
henda mig lögreglunni, sem hlyti
að leita á mér. Þá skeði það, þeg-
ar ég hreyfði mig, að klauf járnið
losnaði úr bandinu sem það hékk
í, og hefði dottið á gólfið, ef ég
hefði ekki getað þrýst því að lær-
inu með hendinni. Það sló út um
mig köldum svita og ég sagði við
sjálfan mig: ,,Ég má ekki gefast
upp. Ég má ekki gefast upp.“
1 næstu andrá vorum við á
leiðinni til dyranna. Næturvörð-
urinn hélt að ég hefði falið mig
í kirkjunni, af því að ég ætti
hvergi höfði mínu að að halla.
Hann spurði, hvort ég hefði
nokkra peninga. Þegar ég svar-
aði, að ég værí ekki peningalaus,
fylgdi hann mér niður þrepin,
óskaði mér gleðilegra jóla og
lileypti mér út til fólksins, sem
hafði ekkert á samvizkunni.
Ég haf ði eyðilagt ágæta áætl-
un af klaufaskap. Mér lá við
gráti af inmætti og skömm.
Fyrir sérstaka heppni rakst ég
fljótlega á Gavin og við gengum
yfir Trafalgartorgið, þar sem
hann hafði mælt sér mót við Kay
og Alan. Við vorum öll fremur
dauf í dálkinn. Við ræddum um
hvort við ættum að reyna aftur
næsta kvöld, en hættum við það
af því að við töldum það of
hættulegt. Önnur klaufaleg til-
raun gat aðeins endað með van-
virðu fyrir land okkar og sam-
tök. En það kom ekki til mála
að við héldum strax heim.
„Við gætum brotizt hreinlega
inn,“ sagði Alan, sem hafði ekki
tekið þetta fyrsta óhapp okkar
hið minnsta nærri sér.
Við fórum í marga njósnar-
leiðangra þessa nótt, vorum á
vakki kringum kirkjuna og
reyndum að afla okkur allra
þeirra upplýsinga sem við gát-
um. Það hlýtur að hafa verið
komið langt fram á morgun þeg-
ar við stöðvuðum bílana okkar
tvo og reyndum að fá okkur
hænublund, þrátt fyrir napran
kulda. Bæði var það, að gisting
á hóteli hefði orðið of dýr fyrir
okkur, og svo hitt, að í bílunum
lifðum við eins konar hermanna-
lífi, varðveittum tengslin við
Skotland og ósveigjanlegt áform
okkar, sem kynnu að hafa rofn-
að, ef við hefðum leitað í hlýju
og mjúk rúm.
Daginn eftir héldum við okk-
ur í nánd við kirkjuna, sem var
full af fólki er kom þangað af
tilefni jólanna. - Þegar dimmdi
um kvöldið varð fyrst hráslaga-
legt, en síðan lagðist nístandi
kaldur þokuslæðingur yfir borg-
ina.